Muzeum Tatrzańskie i jego filie

W skrócie - Spis treści, Informacje Pokaż

Zakopiańskie środowisko artystów ukształtowało się już na przełomie XIX i XX wieku, w okresie Młodej Polski, w dużej mierze inspirując się przyrodą tatrzańską i góralskim folklorem. Te inspiracje trwają do dziś, nadając twórczości zakopiańskich artystów niepowtarzalny charakter. Cechą charakterystyczną, wyróżniającą Zakopane i region Podhala są tatrzańskie drewniane wille wzniesione w stylu zakopiańskim – to perełki architektury. Ich formę zawdzięczać można Stanisławowi Witkiewiczowi, malarzowi, pisarzowi i architektowi, który zafascynowany sztuką góralską, twórczo przetworzył tradycyjne budownictwo i zdobnictwo tworząc podziwiany dziś styl. W pierwszej willi wzniesionej w stylu zakopiańskim, pochodzącej z 1892 roku „Kolibie” działa dziś Muzeum Stylu Zakopiańskiego, ze stylowym wnętrzem i wyposarzeniem z końca XIX wieku, w którym zobaczyć możemy meble, obrazy i przedmioty codziennego użytku. Pięknym przykładem tej estetyki są również wille: „Pod Jedlami” która przez lata było miejscem spotkań przedstawicieli polskiej i światowej kultury. Do dzisiaj we wnętrzach zachowało się oryginalne, zabytkowe wyposażenie, m.in. meble projektowane przez Stanisława Witkiewicza. Kolejne; – willa „Oksza” z Galerią Sztuki XX wieku, willa „Witkiewiczówka” obecnie mieści się w niej prywatny pensjonat, willa „Atma” w której mieści się muzeum Karola Szymanowskiego.
Większość najciekawszych zabytkowych obiektów drewnianych w których mieszczą się muzea, galerie sztuki, tworzą Szlak Architektury Drewnianej, ma on za zadanie ocalenie przed zapomnieniem zabytków architektury dawnej wsi, głównie architektury ale również kultury, sztuki ludowej.
Odrębność kulturowa tego regionu to jedna z atrakcji turystycznych i cecha charakterystyczna tego miejsca. Aby poczuć ten niezwykły klimat wystarczy odwiedzić tych kilka zabytkowych miejsc rozsianych po Zakopanem i poznać kulturę, miejscową twórczość i wszechobecną do dnia dzisiejszego tradycję góralską.

Muzeum Tatrzańskie w Zakopanem posiada 10 filii, w których podziwiać można zarówno wystawy stałe, jak i dodatkowe wystawy czasowe. W Zakopanem są to; Gmach główny Muzeum ul. Krupówki 10, Muzeum Stylu Zakopiańskiego – Inspiracje Droga do Rojów 6, Muzeum Stylu Zakopiańskiego w willi Koliba ul. Kościeliska 18, Galeria Sztuki XX wieku w willi Oksza ul. Wł. Zamoyskiego 25, Galeria Władysława Hasiora ul. Jagiellońska 18b, Muzeum Kornela Makuszyńskiego ul. Tetmajera 15, Galeria Sztuki im. W. iJ. Kulczyckich Droga na Koziniec 8 (tu nie starczył czasu). Skromne opisy muzeów mieszczących się w Zakopanem przedstawiam poniżej.
Na Podhalu i Spiszu do głównego Muzeum Tatrzańskiego należą; Muzeum Powstania Chochołowskiego Chochołów 75, Dwór Łopusznej Łopuszna ul. Gorczyńska 2, Zagroda Korkoszów Czarna Góra – Zagóra 86, Zagroda Sołtysów Jurgów 215. Niestety na te obiekty (poza Zakopanem) nie starczyło już czasu, ale co się odwlecze, to nie uciecze. Dodatkowo tutaj zamieszczony jest opis willi „Atma”, – Muzeum Karola Szymanowskiego. Jest to oddział Muzeum Narodowego w Krakowie.
Dodam jeszcze, że w czasie pobytu w sierpniu dniem wolnym od opłat za wstęp, w większości tych obiektów była niedziela. Za wstęp zapłaciłem tylko w dwóch obiektach w Galerii Sztuki XX wieku w willi Oksza i w Gmachu Głównym Muzeum. W każdy inny dzień wstęp do w/w obiektów kosztuje 7-8 zł na osobę, szybko można policzyć idąc w dwie osoby ile zostaje w kieszeni.
Proponuje również zerknąć jak zawsze zresztą, na główną stronę Muzeum Tatrzańskiego [www.muzeumtatrzanskie.pl] i sprawdzić bieżący informator, w którym są opisane wszystkie dostępne wystawy czasowe, kalendarz imprez, wydarzenia. Można sobie to fajnie poukładać i oblecieć w jeden dzień. Informatory dostępne są również, w każdym muzeum w formie papierowej.

Czy wiesz że… Zakopane podzielone jest na dzielnice i liczne przysiółki, których nazwy wywodzą się przeważnie od góralskich rodów. Znaleźć można Szymony, Tatary, Gawlaki, Sobczakówkę, Krzeptówki, Kasprusie i wiele innych nazw. Tylko nieliczni mieszkańcy Zakopanego potrafią połapać się w tych administracyjnych i potocznych nazwach.

Gmach główny Muzeum Tatrzańskiego

Gmach główny Muzeum Tatrzańskiego im. Tytusa Chałubińskiego mieści się przy ul. Krupówki 10. To zabytek architektury w stylu zakopiańskim, zbudowany w latach 1913 – 1922 według wspólnych projektów Stanisława Witkiewicza i Franciszka Mączyńskiego. Stałe wystawy prezentują historię z dziejów Zakopanego i Podtatrza, etnograficzną czyli zwyczaje i życie codzienne górali oraz przyrodniczą – fauna, flora i geologia Tatr.
Wystawa historyczna mieści się na parterze przedstawia pierwsze ślady pobytu człowieka na tych terenach, i przybliża tworzenie się osadnictwa na Podhalu, aż do czasów II wojny światowej, kiedy to Zakopane przeżywało swój rozkwit, od małej góralskiej wioski pod Tatrami poprzez uzdrowisko i ośrodek kulturalny, aż po powstanie Towarzystwa Tatrzańskiego w którym działali Tytus Chałubiński, Stanisław Witkiewicz i wielu innych miłośników kultury góralskiej. Wystawa historyczna prezentuje również problemy emigracji zarobkowej górali. Cała ekspozycja udokumentowana jest dokumentami, fotografiami, materiałami archiwalnym i wydawnictwami.
Wystawa etnograficzna mieści się również na parterze budynku, zobaczyć możemy odtworzoną chałupę podhalańską z połowy XIX wieku. Prezentowany model posada dwie izby przedzielone sienią. Był to jeden z najczęściej spotykanych rodzajów wnętrza. Wielkość domu była ważnym wyznacznikiem zamożności. Pierwsza to izba „biała” pełniła rolę reprezentacyjną. Nazwę swą wzięła od białych, nie odymionych ścian. Izba pełniła funkcję góralskiego salonu. W tym pomieszczeniu odbywały się wszelkie uroczystości rodzinne. Od końca lat siedemdziesiątych XIX wieku białe izby wynajmowano coraz większej liczbie kuracjuszy przybywających do Zakopanego. Kolejna „czarna” izba w niej koncentrowało się codzienne życie góralskiej rodziny. Nazwa wzięła się od pokrytych ścian sadzą. Stał w niej piec z odkrytym paleniskiem, bez przewodów kominowych. Dym unosił się w całej izbie i osiadał na ścianach, tworząc szaro-czarną warstwę. Obie izby przedzielone były sienią w której zobaczyć możemy rozmaite sprzęty codziennego użytku. Do sieni wchodziło się przez oryginalne drzwi ozdobnie kołkowane, które pochodzą z domu Stanisława Wójciaka z Kościelisk, zakupione do zbiorów muzealnych w 1905 roku. Dalsza część wystawy poświęcona jest dawnej gospodarce Skalnego Podhala: zbieractwu, łowiectwu i myślistwu oraz pasterstwu i rolnictwu. Tutaj także znalazła swoje miejsce dawna i współczesna wytwórczość górali: narzędzia i sprzęty wykonywane z drewna – jak choćby pięknie zdobione łyżniki – wyroby ze skóry, przedmioty wykuwane przez miejscowych kowali. W gablotach zaprezentowano rzeźbę, ceramikę, instrumenty muzyczne oraz dawny i współczesny strój podhalański.
Wystawa przyrodnicza mieści się na piętrze muzeum. Można tu obejrzeć wypchane okazy zwierząt, występujących w Tatrach – wśród nich kozice, listy, świstaki, wilki, niedźwiedzie, jelenie, rysie, zające, a także wiele gatunków ptaków i owadów. Idąc dalej zobaczymy mapy geologiczne rejonu Tatr, skały i skamieniałości tatrzańskie. Przedstawiony jest rozwój Tatr na tle dziejów Ziemi oraz Procesy górotwórcze w Tatrach, przybliżające wiedzę o tym, jak powstały Tatry. Znajdują się tu także dwie mapy plastyczne – Tatr oraz Pienin.

Muzeum jest czynne od poniedziałku do soboty w godzinach od 10.00 do 18.00 oraz w niedzielę w godzinach od 9.00 do 15.00. W budynku znajduje się również biblioteka i czytelnia Muzeum Tatrzańskiego, czynna od wtorku do piątku w godzinach od 8.00 do 16.00.

Główny gmach Muzeum Tatrzańskiego

Muzeum Stylu Zakopiańskiego – Inspiracje

Muzeum Tatrzańskie im. Tytusa Chałubińskiego w roku 2009 otworzyło kolejną placówkę, w zabytkowej chałupie w przeszłości należącej do rodziny Gąsieniców-Sobczaków. Znajduje się w niej stała ekspozycja pt. „Styl Zakopiański – Inspiracje”. Zobaczyć możemy budownictwo ludowe, wyposażenie góralskich chałup, a także powstałe końcem XIX wieku kolekcje etnograficzne, a zwłaszcza zbiór Marii i Bronisława Dembowskich. Muzeum mieści się przy ul. Droga do Rojów 6, najstarsza jej część powstała około 1830 roku a rozbudowano ją w latach osiemdziesiątych XIX wieku. Wystawa obejmuje trzy izby: dwie frontowe – izbę czarną i białą oraz dawna komorę, dziś recepcję z kasą biletową.
Czarna izba po lewej stronie sieni, jest urządzona jak większość izb góralskich pod koniec XIX wieku i wyposażona w najstarsze eksponaty ze zbiorów Muzeum Tatrzańskiego. W takiej izbie mieszkała cała rodzina góralska, w niej gotowano, spano, wykonywano różne prace. Zobaczyć w niej można wszystkie przedmioty niezbędne w użytku codziennym.
Biała izba w góralskiej chałupie była używana tylko od święta. Obecna ekspozycja nie odzwierciedla jednak izby z końca XIX wieku. W tej chwili znajduje się w niej wcześniej wspomniana kolekcja etnograficzna państwa Dembowskich zebrana przez nich na Podhalu w latach 1886-1893, a następnie przekazana w darze w 1922 roku do Muzeum Tatrzańskiego. Jest najcenniejszym muzealnym zbiorem z prywatnych darów, liczy ponad 400 eksponatów. Zobaczyć możemy między innymi zbiór łyżników, czerpaków, form na sery, cenny zbiór obrazów na szkle o tematyce religijnej z I połowy XIX wieku. Między drzwiami a oknem wyeksponowano kolekcję męskiej biżuterii; spinki do koszuli oraz klamry do pasów i skórzanych toreb. Obrazy na szkle przedstawiające zbójników. Kolejne eksponaty z kolekcji to ceramika spotykana w góralskich domach, talerze, misy, dzbany, butle. Na uwagę zasługuje jaworowy stół z szufladą, kolekcja stołków i malowane skrzynie, na jednej data 1777 rok. W rogu pokoju stoi replika pieca jaki kiedyś stał w domu Marii i Bronisława Dembowskich, piec był malowany według projektu Stanisława Witkiewicza.
Jeśli chcemy zobaczyć jak wyglądała oryginalna czarna izba można to zrobić odwiedzają główną siedzibie Muzeum Tatrzańskim na parterze.
Między izba znajduje się sień, w każdym domu służyła jako podręczny magazyn na sprzęty i narzędzia często używane. Stoją tu żarna do mielenia zboża, wiadro i nosidła na wodę itp.
W tylnej części domu znajduje się dawna komora, w tej chwili zobaczyć możemy w niej zdjęcia rodziny Gąsieniców- Sobczaków pochodzące ze zbiorów Muzeum Tatrzańskiego oraz kolekcję wyrobów z pracowni ceramicznej artysty Stanisława Gąsienicy- Sobczaka, a także dzbanki jego współpracownika Tadeusza Malickiego i wyroby Wojciecha Łukaszczyka. Znajdziemy tu również ciekawe drzwi pochodzące z tego budynku malowane i zdobione techniką snycerską prawdopodobnie z 1932 roku.
Historia chaty góralskiej Gąsieniców-Sobczaków
Należy do najstarszych i najciekawszych przykładów budownictwa ludowego w Zakopanem. Jej najstarsza część biała izba została wybudowana około 1830 roku przez Joachima Gąsienicę Sobczaka. Do lat siedemdziesiątych XIX wieku stanowiła część innego budynku. Około 1877 roku w wyniku podziałów rodzinnych jej właścicielem został wnuk Joachima – Stanisław, który przeniósł ją na obecne miejsce. Prawdopodobnie w 1885 roku dostawił drugą izbę – czarną, a od północy dwie komory i z przodu ganek. Pod kątem prostym do budynku mieszkalnego stały zabudowania gospodarcze, osłaniające od zachodu podwórze, oborę, dwie szopy i chlewik, które zostały rozebrane w latach siedemdziesiątych XX wieku w związku z budową drogi. Budynek mieszkalny pozostał do dziś w prawie nie zmienionej formie.

Muzeum jest czynne od środy do soboty w godzinach od 10.00 do 18.00 oraz w niedzielę w godzinach od 9.00 do 15.00

Muzeum Stylu Zakopiańskiego – Inspiracje

Muzeum Stylu Zakopiańskiego w willi Koliba

Willa „Koliba” (koliba oznacza góralski szałas) mieści się na ulicy Kościeliska 18, wzniesiona została w latach 1892–1893, a zaprojektowana przez Stanisława Witkiewicza, jako pierwszy budynek w stylu zakopiańskim. Willę postawiono dla miłośnika góralszczyzny z Ukrainy hrabiego Zygmunta Gnatowskiego. Trzeba przyznać że budynek należy do ładniejszych w Zakopanem, w którym w obecnej chwili działa Muzeum Stylu Zakopiańskiego im. Stanisława Witkiewicza, jest to jedna z filii Muzeum Tatrzańskiego.
Koleba nie miała szczęścia do właścicieli, po śmierci Gnatowskiego w 1906 roku było ich do ostatniej wojny kilku. W roku 1935 dom został kupiony na licytacji przez Kolejowe Przysposobienie Wojskowe. Nowy właściciel kupił willę z zamiarem urządzenia w niej domu wypoczynkowego. W kolejnych latach w trakcie okupacji stacjonował tu Hitlerjugend ( jedna z pierwszych nazistowskich organizacji młodzieżowych). Do 1981 roku willa pełniła najpierw rolę przedszkola, potem dom dziecka. W momencie przechodzenia w ręce muzeum w 1981 roku była zdewastowana i zaniedbana. Po przeprowadzeniu gruntownego remontu wnętrz, które zaaranżował Władysław Hasior, w 1993 roku willę udostępniono do zwiedzania.
W muzeum zgromadzono wiele sprzętów w stylu zakopiańskim, meble, piece kaflowe, karnisze, zasłony, ramy obrazów a nawet takie detale jak klamki, wykonane były w stylu zakopiańskim. W pięciu pokojach najstarszej części urządzono, zgodnie z ich pierwotnymi funkcjami, jadalnię, salon i sypialnię na parterze oraz pokój Gnatowskiego i pokój służącego na piętrze. Ponadto na piętrze znajduje się kolekcja karykatur z lat 1914-1917. W budynku organizowane są również wystawy czasowe.
Warto zatrzymać się chwilkę przy Stylu Zakopiańskim jaki możemy zaobserwować w większości powstałych budynków w tamtym okresie. Narodził się na przełomie XIX i XX wieku dzięki takim ludziom jak: Stanisław Witkiewicz, Władysław Matlakowski, Stanisław Barabasz, Wojciecha Brzega. Wzorem dla stylu zakopiańskiego była tradycyjna góralska architektura ludowa, jej konstrukcja, ornamentyka i podstawowy produkt czyli drewno. Witkiewicz pragnął wykorzystać architekturę góralską do stworzenia uniwersalnego stylu polskiego. Domy budowane w stylu zakopiańskim miały być nie tylko piękne, ale także bezpieczne i funkcjonalne. Patrząc dziś na wnętrza willi z tamtego okresów wszystko to można w nich zobaczyć. Warto również zaznaczyć, że do powstania stylu zakopiańskiego, przyczynili się podhalańscy budowniczy – cieśle górale.

Muzeum jest czynne od wtorku do soboty w godzinach od 10.00 do 18.00 oraz w niedzielę w godzinach od 9.00 do 15.00

Muzeum Stylu Zakopiańskiego – Willa Koliba

Czy wiesz że… Do najstarszych rodów rodzin góralskich należy ród Gąsieniców ?. Wywodzi się od pierwszych XVII-wiecznych osadników na Podhalu. Legenda głosi, że założyciel rodu przybył na Podhale jako banita pod koniec XVI wieku. Był służącym magnata Samuela Zborowskiego. Uciekając przed sprawiedliwością osiedlił się w lasach pod Giewontem. Z czasem ożenił się z Kunegundą i przybrał nazwisko Gąsienica.

Galeria Sztuki XX wieku w willi Oksza

Galeria Sztuki XX wieku w willi Oksza jest filią Muzeum Tatrzańskiego mieści się przy ulicy Zamoyskiego 25. Budynek został zaprojektowany w latach 1894-1895 przez Stanisława Witkiewicza oczywiście w stylu zakopiańskim.
W roku 1899 willę zakupił Marcin hr. Kęszycki i zmienił jej nazwę na „Oksza”. Willa była prezentem na srebrne wesele hrabiego i jego żony Heleny. W 1920 willę kupuje Towarzystwo „Odrodzenie” które po przebudowie urządziło w niej „Dom Zdrowia dla Uczącej się Młodzieży”. W 1927 do 1932 w willi Oksza mieścił się internat, w kolejnych latach Szkoła Gospodarstwa Domowego, Sanatorium gruźlicze dla dzieci i młodzieży, w latach 60-tych dom wypoczynkowy. W 2006 budynek staje się własnością Muzeum Tatrzańskiego po gruntownym remoncie w 2011 roku nastąpiło jego otwarcie, w stulecie kilku znaczących dla życia artystycznego w Zakopanem wydarzeń. Niemal dokładnie sto lat wcześniej kolonia zakopiańskich artystów zorganizowała się w dwa ugrupowania – Towarzystwo Sztuki Podhala w 1909 roku i Stowarzyszenie „Kilim” w 1910 roku, a już rok później w ośrodek sztuki pod Giewontem.
Wystawa prezentuje twórczość wspomnianej wcześniej kolonii artystycznej do roku 1939. W pięknych wnętrzach w stylu zakopiańskim pokazywane są m. in. portrety, fotografie i rysunki Witkacego, prace Rafała Malczewskiego i Zofii Stryjeńskiej, ołtarz Jana Szczepkowskiego, wyroby szkoły koronkarskiej i snycerskiej, fotografie i plakaty.

Muzeum Tatrzańskie w Zakopanem znajduje się trzecia co do wielkości w Polsce kolekcja prac Stanisława Ignacego Witkiewicza. W jego filii w willi Oksza, od 18 sierpnia 2016 dzięki dofinansowaniu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Urzędu Marszałkowskiego Województwa Małopolskiego, muzeum wzbogaciło się o kolejny interesujący obraz. Zakupiony został pastelowy portret przedstawiający Olimpię Ślizowską. Jak większość prac w muzealnej kolekcji także i ten wizerunek przedstawia osobę z zakopiańskiego kręgu znajomych Witkacego. Modelka – Olimpia Ślizowska, z domu Burnat (1913-1987) była córką znanego zakopiańskiego introligatora Wojciecha Burnata. Witkacy często korzystał z jego usług przy oprawie portretów. Witkacy portretował Olimpię czterokrotnie – w 1928, 1931, 1936 i 1938 roku. Wizerunki te pozwalają prześledzić, jak na oczach artysty modelka przerodziła się z lekko naburmuszonej nastolatki w interesującą i zadbaną młodą kobietę. Portret zakupiony przez muzeum pochodzi z 1938 roku. Odsłonięcia portretu w willi Oksza dokonała wnuczka Olimpii Ślizowskiej – również Olimpia Ślizowska.

Galeria jest czynna od środy do soboty w godz. od 10.00 do 18.00 oraz w niedzielę od 11.00 do 16.00.

Galeria Sztuki XX wieku – willa Oksza

Galeria Władysława Hasiora

Galeria Władysława Hasiora znajduje się przy ulicy Jagielońskiej 18b, działa od 1985 roku. Jest filią Muzeum Tatrzańskiego. Została urządzona po wielu latach starań, w pomieszczeniach dawnego sanatorium przeciwgruźliczego „Warszawianka”. Artysta przygotował ekspozycję w których zgromadził swoje najwybitniejsze dzieła – między innymi kompozycje „obrazopodobne”, wolnostojące instalacje, portrety symboliczne, projekty pomników i sztandary. Po modernizacji w 2013 roku zostały udostępnione nowe pomieszczenia. W budynku jeszcze za życia artysty, znajdowała się również „świetlica powiatowa”, będąca miejscem aranżowanych przez Władysława Hasiora spotkań z publicznością, podczas których wygłaszał prelekcje ilustrowane własnymi przeźroczami na temat sztuki i kultury. Galerię i mieszkanie artysty odwiedzali liczni zaproszeni goście, koneserzy sztuki, malarze, rzeźbiarze, fotograficy i przyjaciele. Dzieła Władysława Hasiora są uniwersalne. Są także bardzo polskie. Związane z Podhalem i z jego kulturą, wiarą, historią i przyrodą. Często tworzył dzieła abstrakcyjne, surrealistyczne i przyjmujące osobliwe formy. Zwykłe przedmioty życia codziennego zmieniał w zaskakujące, a niekiedy nawet przerażające konstrukcje.
Uważany też za pioniera asamblażu (forma artystyczna będąca odmiana kolażu, według której tworzy się trójwymiarowe kompozycje z przedmiotów gotowych). W Polsce Jego prace znajdują się w muzeach krajowych w Krakowie, Warszawie, Łodzi, Poznaniu, Szczecinie, Wrocławiu, Bydgoszczy, Lublinie, Nowym Sączu, Zakopanem oraz w muzeach zagranicznych: w Helsinkach, Paryżu, Sztokholmie, Oslo, Sao Paulo, Rzymie, Mediolanie, Edynburgu, Bochun, Duisburgu, Amsterdamie, a także w bardzo licznych zbiorach prywatnych.
Władysław Hasior zmarł w Zakopanem 14 lipca 1999 roku, był jednym z najważniejszych polskich artystów okresu powojennego. Po jego śmierci cała kolekcja licząca 124 eksponaty – dzieła, dokumenty, zbiór slajdów dotyczących sztuki współczesnej, książki, fotografie oraz rzeczy osobiste na mocy testamentu została przekazana Muzeum Tatrzańskiemu, którą dziś możemy podziwiać na dwóch piętrach budynku, gdzie żył mieszkał i pracował.

Galeria Władysława Hasiora czynna jest od środy do soboty w godzinach 10.00-18.00, w niedzielę od 9.00-15.00

Najważniejsze daty z życia Artysty

14 maj 1928 – Władysława Hasior urodził się w Nowym Sączu.
1947-1952 – nauka w Państwowym Liceum Technik Plastycznych.
1952-1957 – studia w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych
1957 – rozpoczęcie pracy pedagogicznej w zakopiańskim Liceum Technik Plastycznych.
1958 – ukończenie pracy dyplomowej – ceramicznych Stacji Drogi Krzyżowej do nowosądeckiego kościoła p.w. św. Kazimierza.
1959 – realizacja pierwszego pomnika – Ratownikom górskim w Zakopanem.
1959-1960 – wyjazd na stypendium ufundowane przez francuskie Ministerstwo Kultury.
1961 – pierwsza wystawa indywidualna w Teatrze Żydowskim w Warszawie oraz przystąpienie do międzynarodowej grupy artystów „Phases”.
1962 – wystawy indywidualne w Zakopanem.
1963 – udział w wystawie grupy „Phases” w Paryżu.
1964 – realizacja pomnika Rozstrzelanym partyzantom w Kuźnicach.
1965 – wystawy indywidualne w Galerii Pegaz w Zakopanem oraz w Muzeum Literatury w Warszawie.
1965-1967 – powstanie pierwszych sztandarów (Sztandar polski, Prorok, Teatrzyk pokątny w pięciu odsłonach).
1967 – wystawy indywidualne na Starym Rynku w Poznaniu, w Krakowie w Nowym Sączu.
1968 – wystawa indywidualna w Sztokholmie, zakończenie pracy w zakopiańskim Liceum Technik Plastycznych.
1969 – wystawy indywidualne w Norwegii oraz w Krakowie; udział w I Międzynarodowym Biennale Rzeźby Plenerowej w Montevideo.
1970 – podjęcie współpracy z Teatrem Polskim we Wrocławiu.
1971 – Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I Stopnia za wybitne osiągnięcia twórcze; wystawa indywidualna we Wrocławiu oraz w Bochum; udział w XI Biennale w Sao Paulo.
1973 – pierwszy plenerowy pokaz sztandarów; wystawy indywidualne w Łodzi, w Norwegii, w Danii.
1975 – wystawy indywidualne Zamek Książąt Pomorskich, Szczecin; wystawa zbiorowa „Romantyzm i Romantyczność”, Galeria Zachęta, Warszawa. I miejsce (wraz z Tadeuszem Brzozowskim) w ankiecie na temat „Najwybitniejsi twórcy polscy XXX-lecia” przeprowadzanej przez krytyków sztuki zrzeszonych w sekcji polskiej AICA.
1976 – wystawy indywidualne Kunsthall, Malmo, Szwecja.
1978 – wystawy indywidualne Kunstlerhaus, Wiedeń. Wystawy zbiorowe; „Marian Wnuk i jego uczniowie”, Galeria Zachęta, Warszawa. Nagroda nowojorskiej Fundacji Alfreda Jurzykowskiego „za znaczący udział w rozwoju polskiej kultury i rozsławianie jej w świecie”.
1982 – wystawa indywidualna Muzeum Tatrzańskie, Zakopane.
1985 – Inauguracja stałej prezentacji prac Władysława Hasiora, BWA, Gorzów Wielkopolski.
1988 – wystawy indywidualne Centralny Dom Artystów, Galeria Trietiakowska, Moskwa.
1991 – wystawy indywidualna Palace of Exhibition, Budapeszt.
1994 – wystawy zbiorowe „Awangarda XX wieku”, Muzeum Kunsthalle, Bonn.
1999 – Tytuł doktora honoris causa Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku (pośmiertnie).

Galeria Władysława Hasiora

Czy wiesz że… Częstym zjawiskiem u górali są podwójne nazwiska. Skąd taka moda ? Nieliczni XVII i XVIII-wieczni osadnicy pozostawili po sobie spore potomstwo. Z głównych rodów Gąsieniców, Walów, Rojów, Giewontów, Krzeptowskich, Bachledów wyrastały liczne gałęzie. Często zdarzało się w jednym pokoleniu np: kilku Krzepotwskich o tym samym imieniu. Aby ich odróżnić zaczęto używać przezwisk, co pozwalało ich odróżnić na podstawie dwóch kategorii: „jak się piszą” np. Bachleda i „jak się wołają” np: Curuś. W całości: Stanisław Bahleda Curuś.

Muzeum Kornela Makuszyńskiego

Muzeum biograficzne Kornela Makuszyńskiego to kolejna filia Muzeum Tatrzańskiego, którą koniecznie trzeba odwiedzić będąc w Zakopanem, mieści się w willi Opolanka na ulicy Tetmajera 15. W willi państwo Makuszyńscy mieszkali w czasie niemal corocznych letnich i zimowych pobytów w Zakopanem, a po drugiej wojnie światowej osiedlili się w niej na stałe. Muzeum powstało w roku 1966 po śmierci pisarza jego żona Janina Gluzińska-Makuszyńska przeznaczyła część ich mieszkania na muzeum biograficzo-literackie w którym zgromadziła pamiątki rodzinne, utwory Makuszyńskiego, rękopisy pisarza, bogatą korespondencje od wybitnych artystów, malarzy, muzyków, literatów, zbiór fotografii, obrazy m. in. Stanisława Wyspiańskiego i Juliana Fałata. Miłośnicy twórczości Makuszyńskiego na pewno poczują atmosferę jego domu z lat trzydziestych XX wieku oraz dowiedzą się szczegółów o życiu pisarza.
To, co dzisiaj znajduje się w Muzeum, jest zaledwie cząstką dorobku pisarza. Wiele cennych przedmiotów oraz duża biblioteka Makuszyńskich zostały zniszczone w czasie II wojny w Warszawie.
Kornel Makuszyński pozostawił po sobie liczną spuściznę z którą każdy z nas na pewno się zetknął m. in. Panna z mokrą głową, Awantura o Basię, O dwóch takich co ukradli księżyc, Szatan z siódmej klasy, Szaleństwa panny Ewy, Ilustrowane Przygody Koziołka Matołka i wiele innych książek które czytane są po dziś dzień dzieciom. Wiele z jego utworów doczekało się ekranizacji.
Co roku w zimie urządza się w Zakopanem zawody dla najmłodszych narciarzy o memoriał Koziołka Matołka, mające długą tradycję i długą listę wykreowanych sportowców. Między innymi od Koziołka Matołka zaczynała przygodę z nartami Helena Marusarzówna.
Kornel Makuszyński zmarł 31 lipca 1953 roku. Pochowany został na Pęksowym Brzyzku cmentarzu zasłużonych w Zakopanem. Dziś śmiało można stwierdzić, że jego książki powinny stać na najwyższej półce razem z książkami Brzechwy i Tuwima. Tych trzech panów bez wątpienia kształtuje wyobraźnie kolejnych pokoleń polskich dzieci.

Muzeum jest czynne od poniedziałku do piątku w godzinach od 9.00 do 16.00

Muzeum Kornela Makuszyńskiego

Czy wiesz że… Kornel Makuszyński pisał również w prasie warszawskiej i zakopiańskiej ostre felietony satyryczne, którego tematem było Zakopane?. Pisząc je naraził się władzom miasta. Choć z drugiej strony, jako przyjaciel Zakopanego, domagał się poparcia dla kurortu. Z czasem zyskał ogromną popularność wśród mieszkańców. W 1931 roku otrzymał honorowe obywatelstwo miasta oraz honorowe członkostwo Związku Górali.

Filie na Podhalu i Spiszu

Muzeum Powstania Chochołowskiego – Chochołów 75
W typowej góralskiej chałupie z końca XVII wieku połączone są dwie wystawy: historyczna pokazująca dzieje powstania chochołowskiego z 1846 roku oraz etnograficzna, na której można zobaczyć, jak żyła rodzina góralska w XIX wieku.

Dwór w Łopusznej – Łopuszna ul. Gorczańska 2
Jedyny zachowany na Podhalu dwór szlachecki należący kiedyś, kolejno do rodzin Lisickich, Tetmajerów i Ligockich. Zobaczyć w nim można kuchnię dworską oraz część wnętrz z wystawą o historii dworu. Obok dworu znajduje się zabytkowa chałupa Klamerusów Sowów z 1887 roku z ekspozycją obrazującą kulturę ludności zamieszkującą Podhale nowatorskie z okresu przed II wojną światową.

Zagroda Korkoszów – Czarna Góra, Zagóra 86
W zagrodzie zobaczyć możemy ekspozycje etnograficzną obrazującą wygląd zamożnego gospodarstwa spiskiego z okresu międzywojennego. Ciekawy przykład rozwoju spiskiej zagrody od jednobudynkowej z końca XIX wieku, do zagrody liczącej kilka budynków, uformowanej w latach trzydziestych XX wieku.

Zagroda Sołtysów – Jurgów 215
W zagrodzie zobaczyć możemy ekspozycję etnograficzną pokazującą biedne gospodarstwo spiskie z przełomu XIX/XX wieku. Zagroda składa się z budynku mieszkalnego – sień, izba i komora oraz zabudowań gospodarczych – wozownia, boisko, owczarnia i stajnia.

Grzegorz R.

#TuiTamINFO to ktoś, kto ostatnio ma dużo czasu i zwykle udaje Mu się gdzieś "uciec" bliżej lub dalej. Oczywiście stara się mieć ze sobą aparat. Kiedy nie podróżuje to prawdopodobnie delektuje się ciszą domowego spokoju lub odkrywam najgłębsze sekrety najnowszych urządzeń technologicznych.

ZOSTAW ODPOWIEDŹ Anuluj odpowiedź

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.

Ponieważ podróżowanie stało się dla Mnie łatwiejsze, a ostatnio mam trochę więcej czasu, to zwykle udaje mi się gdzieś „uciec” kilka razy w roku, bliżej lub dalej. Oczywiście staram się mieć ze sobą aparat. Fotografia nie jest moim sposobem na życie, to raczej amatorska pasja i według mnie, może być sposobem komunikowania się z innymi. Myślę, że większość amatorów robi to z tych samych powodów, dla radości tworzenia, miłości do podróży i fotografii. Dołożyłem wszelkich starań, aby treść była jak najbardziej zgodna z rzeczywistością, wykorzystując do tego celu, przewodniki, informatory, biuletyny, książki historyczne, archiwa, biblioteki internetowe itp. Będę wdzięczny za wskazówki dotyczące błędów i nieaktualnych informacji. Wszelkie uwagi są dla mnie bardzo cenne i mile widziane, dzięki nim będę mógł dokonać jak najszybciej korekt w opisach.