Zamek „Dunajec” w Niedzicy jest jedną z najcenniejszych i najpiękniejszych średniowiecznych warowni obronnych w Polsce. Nazwa wywodziła się od rzeki Dunajec, która stanowiła naturalną granicę pomiędzy królestwem węgierskim i polskim. Wybudowany został jako niewielki zamek rycerski dla węgierskiego księcia Kokosza Berzeviczyc. Znajduje się na stromej skale, na prawym brzegu Zbiornika Czorsztyńskiego we wsi Niedzica-Zamek, na obszarze Polskiego Spisza (zobacz opis Spisza ) lub Zamagurza (Pieniny Spiskie). Nigdy nie popadł w całkowitą ruinę, jak to stało się z niedalekim, polskim zamkiem w Czorsztynie. Nigdy też nie został poddany całkowitej przebudowie czy modernizacji. Jego mury narastały przez wieki. W XIII wieku był to zamek gotycki, w XVI wieku przebudowany na renesansowy.
Napis łaciński wykuty w marmurze nad bramą wjazdową upamiętniająca rozbudowę i odnowienie zamku na początku XVII w. przez jego ówczesnego właściciela Jerzego Horvatha.
Do dziś dobrze widoczny jest podział zamku na górny , który składa się z wieży, z kaplicy, części mieszkalnej i małego dziedzińca ze studnią. Średni z zabudową mieszkalną oraz dolny. Budowla ma trzy baszty, narożną, kapliczną i bramną. Wnętrze zamku górnego i średniego adoptowano na cele muzealne z zachowaniem historycznego układu i charakteru obiektu. Muzeum powstało w 1963 roku. Zbiory zgromadzone są pod kątem urządzania wnętrz zamkowych, z zamysłem pokazania prawdopodobnego, dawnego wyglądu wnętrz zamkowych. Zobaczyć możemy między innymi: więzienie z izbą tortur (pomieszczenie pierwotnie służyło jako magazyny ), izba żupana spiskiego, sypialnia żupana (w obu tych salach w uproszczeniu pokazany jest prawdopodobny wygląd z XVIII wieku komnat mieszkalnych zamku ), izba straży (są w niej zgromadzone m.in. broń i fragmenty zbroi ), komnaty ostatnich właścicieli zamku – rodziny Salamonów (urządzone są meblami, obrazami i rzemiosłem artystycznym pochodzącym z XVI-XIX wieku. Na szczególną uwagę w tych komnatach zasługują: skrzynia rzeźbiona ze sceną walki Samsona z lwem pochodząca z I połowy XVII wieku oraz neogotyckie krzesła z zapieckami haftowanymi herbami rodziny Csaky z drugiej połowy XIX wieku – są to jedne z tych nielicznych sprzętów, jakie zachowały się z pierwotnego wyposażenia zamku ). W salach historycznych zgromadzone zostały obiekty pochodzące z prowadzonych na zamku prac archeologicznych oraz stare fotografie. Dla zwiedzających udostępniono także tarasy widokowe na zamku średnim i górnym. Widać z nich prawie całe jezioro Czorsztyńskie, z ruinami zamku w Czorsztynie na przeciwległym brzegu, oraz strome i skaliste zbocza Pienin. Cały zespół zamkowy w Niedzicy tworzą: wyżej opisany zamek Dunajec , znajdująca się w pobliżu zamku, a dokładnie przy parkingu zamkowym Wozownia , którą możemy zwiedzić w cenie biletu zamkowego. Powstała ona w 2006 roku w pomieszczeniach dawnego składu opału, w niej zobaczyć możemy zabytkowe pojazdy konne. Po drugiej stronie drogi dojazdowej do zamku (około 150 m) znajduje się Spichlerz , to kolejne miejsce warte odwiedzenia (tutaj już musimy kupić dodatkowy bilet). Wybudowany był w obrębie gospodarczej zabudowy folwarku zamkowego. Obecnie mieści się w nim stała wystawa Sztuki Ludowej Spisza. Na zwiedzanie Zamku i Wozowni trzeba zarezerwować sobie około 2 godzinki, dodatków Spichlerz to 30 minut. Jeśli chcemy zwiedzić jeszcze ruiny Zamku Królewskiego w Czorsztynie, to warto skorzystać z rejsu po jeziorze czorsztyńskim. Pomiędzy zamkami Czorsztyn – Niedzica kursuje statek „Dunajec” i „Harnaś”. Na pokład można zabrać rowery, wózki dziecięce oraz inne niewielkie przedmioty. Przystań statków znajduje się w miejscowości Niedzica tuż pod zamkiem oraz w miejscowości Czorsztyn nieopodal przystani „Harnaś” do której prowadzi ścieżka z zamku w Czorsztynie. Kupujemy bilet w dwie strony, po zwiedzeniu zamku po drugiej stronie jeziora wracamy statkiem na parking gdzie mamy samochód.
Popularne w tej chwili...
Ciekawostka: Zamek był plenerem wielu filmów m.in. „Zemsta” na podstawie komedii Aleksandra Fredry. Film wojenny z 1967 r. „Zwariowana noc”. Film „Mazepa” z 1975 r. historia tragicznej miłości do dziewczyny. Zamek był również miejscem realizacji zdjęć m.in. do seriali telewizyjnych „Janosik” oraz „Wakacje z duchami”.
Historia zamku
Pierwsza, historyczna informacja o murowanym zamku pochodzi z testamentu Wilhelma 'Drugetha, sporządzonego w 1330 roku. Nazwa wywodziła się od rzeki Dunajec, która stanowiła naturalną granicę pomiędzy królestwem węgierskim i polskim. Zamek w owym czasie był fortecą broniącą północnej granicy Węgier, podobnie jak zamek w sąsiednim Czorsztynie strzegł południowej granicy Polski. Ponadto obie fortece, były usytuowane na trudno dostępnych skałach, nad rzeką, kontrolowały uczęszczany szlak handlowy z Węgier do Polski, a szerzej z południowej do północnej Europy. Stare źródła pisane podają iż pierwszym panem na Niedzicy był Kokosz Berzeviczy, otrzymał go w 1308 roku z nadania Karola Roberta, króla węgierskiego. Był to więc pierwszy murowany zamek wzniesionym na miejscu drewnianego grodu przed 1330 rokiem. Tworzyły go piętrowa wieża mieszkalna, tzw. murowaniec i obszerna cysterna na wodę, otoczone murem obwodowym. Poniżej znajdowało się małe podzamcze. Po śmierci palatyna Wilhelma w 1342 roku zamek powrócił na przeszło sto lat do rodziny Berzeviczych. To oni dokonali pierwszej przebudowy dunajeckiej warowni m.in. poprzez rozbudowę murów obwodowych i wzniesienie nad cysterną kaplicy oraz zmodyfikowali dziedziniec z głęboką 60 metrową studnią wykutą w litej skale. Po bezpotomnej śmierci w 1470 roku ostatniego z Berzeviczów zamek Dunajec przeszedł w posiadanie Emeryka Zapolyi, żupana spiskiego. Z nazwiskiem nowego właściciela wiąże się kolejna znacząca przebudowa zakończona przed 1487 rokiem. Polegała ona przede wszystkim na poszerzeniu i umocnieniu gotyckiego. zameczku Berzeviczych, na którym nadbudowano „murowaniec” i ukształtowano mury dzisiejszego zamku średniego, przekształcono również podzamcze, poszerzając je znacząco i otaczając wysokim murem obronnym z basztą bramną od strony południowej (dziś baszta kapliczna). W obrębie nowych murów wzniesiono też dom mieszkalny m.in. dla zwiększonej załogi i czeladzi niezbędnej do obsługi dwukrotnie powiększonego zamku. Jego historia przez następne stulecia związana była bezpośrednio z wojną domową toczoną przez kolejnych pretendentów do tronu węgierskiego. Zamek kilkakrotnie oblegany, zdobywany i łupiony, był nawet przez pewien czas siedzibą rycerzy rozbójników, którzy stąd urządzali wypady na karawany kupieckie i okolicznych mieszkańców. W tym burzliwym blisko pięćdziesięcioletnim okresie, kasztel dunajecki był własnością, magnatów polskich Hieronima Łaskiego i jego syna Olbrachta. Ten ostatni w 1589 roku sprzedał zamek Jerzemu Horvathowi z Paloćsy i właśnie ten właściciel rozpoczyna nowożytną historię zamku, rozbudowuje go w 1601 roku. W jej wyniku gotycka forteca zamieniona została w nowoczesną, renesansową rezydencję. Najważniejsze prace budowlane związane były z przekształceniem dawnego podzamcza, na którym wzniesiono piętrowe skrzydło zachodnie (dzisiejszy zamek dolny) z nową bramą wjazdową i dekoracyjnym portalem, na zwieńczeniu którego w marmurze wykuto łaciński napis, który mówi że, właśnie Jerzy Horvath dokonał w 1601 roku gruntownej odbudowy i rozbudowy budowli. Następny, około stuletni okres w historii zamku to czas władania tymi włościami przez rodzinę Giovanellich. Przypada on na niespokojne czasy powstań i walk o niepodległość, narodu węgierskiego. Zapewne to, oraz brak stałej pieczy nad rezydencją sprawiły, że pod koniec XVIII stulecia część zamku górnego pozostawała w ruinie. Wyjątek stanowiła gotycka kaplica, którą na przełomie XVII i XVIII wieku z inicjatywy Józefa Giovanelli przebudowano, aranżując jej wnętrze w stylu barokowym. Gdy po 1817 roku zamek powrócił do rodziny Horvathów-Palocsayów był w tak złym stanie, iż wymagał gruntownej odbudowy i modernizacji. Dokonano jej wielkim nakładem kosztów, obniżając skrzydło zachodnie i przywracając reprezentacyjny charakter jego wnętrzom. W trakcie północnym wzniesiono salę balową, a z zamku górnego, pozostawionego w ruinie, przeniesiono kaplicę do nadbudowanej, dawnej baszty bramnej. Barokowy ołtarz przeniesiono tu z kaplicy zamku górnego, który zachował się do dziś. Pierwsza połowa XIX wieku to okres świetności zamku niedzickiego – słynącego z licznych, wystawnych zabaw urządzanych tu często przez znanego z gościnności i fantazji barona Andrzeja Horvatha. Ten pomyślny okres przerwał w połowie XIX stulecia pożar, który strawił w dużym stopniu skrzydła mieszkalne zamku dolnego. Jego odbudowy podjęli już nowi właściciele – Salamonowie. Pierwszy z nich, ożeniony w 1834 roku z córką Ferdynanda Horvatha, brata Andrzeja, obejmując nowe włości, musiał rozpoczynać od odbudowy rezydencji. Prace renowacyjne prowadzono wówczas na zamku dolnym i średnim, bowiem cały zamek górny pozostawał nadal w postępującej ruinie. Wszystkie komnaty w skrzydle zachodnim i na zamku średnim przykryto stropami belkowymi (zachowanymi do dziś). Z tego też okresu pochodził drewniany ganek łączący wąskim traktem pomieszczenia zamku dolnego. Dokładny opis obiektu z drugiej połowy XIX wieku można odczytać na podstawie inwentarza sporządzonego w 1923 roku po śmierci wnuka Aleksego – Gezy Alapi Salamona. Wdowa po nim Ilona hrabina Bethlen w latach 20-tych XX wieku przeprowadziła niezbędne prace renowacyjne rezydencji i terenu wokół zamku. Ta ostatnia właścicielka zamyka historię magnackich rodów, w posiadaniu których zamek pozostawał przez ponad 700 lat. Wyjechała z Niedzicy jesienią 1943 roku i nigdy tu nie powróciła. Zmarła w Budapeszcie w 1964 roku. W 1945 roku, po wkroczeniu Armii Czerwonej, rezydencja została gruntownie zdewastowana i rozgrabiona. Przez pierwsze miesiące powojenne bogate wyposażenie wnętrz padło łupem zdobywców i miejscowej ludności. Ocalało jedynie kilka mebli: skrzynia rzeźbiona z XVII wieku, sekretera – sepet z XVII wieku (obecnie znajduje się na Wawelu), kredens biały z XVIII wieku, krzesła neogotyckie z haftowanymi zapieckami z XIX wieku i kanapa barokowa. W takim stanie zamek został upaństwowiony i przekazany w 1950 roku przez Ministerstwo Kultury i Sztuki, Stowarzyszeniu Historyków Sztuki w wieczyste użytkowanie. Przeszło 60 lat opieki sprawowanej przez Stowarzyszenie nad tym obiektem, to okres żmudnych prac budowlano-konserwatorskich i adaptacyjnych prowadzonych w kilku etapach przez Kierownictwo Odnowienia Zamku Królewskiego na Wawelu. Tak uporządkowany i zabezpieczony obiekt zaczęto sukcesywnie urządzać meblami, obrazami i przedmiotami rzemiosła artystycznego pozyskanymi ze składnic Ministerstwa Kultury i Sztuki. W 1961 roku rozpoczęło swoją działalność Muzeum Zamkowe. Powstały dwie ekspozycje: historyczna i etnograficzna, a dzięki postępowi prac konserwatorskich możliwe było udostępnienie obiektu dla publiczności w 1963 roku, łącznie z otwarciem dwóch tarasów widokowych. Wysiłek, zaangażowanie i profesjonalne przygotowanie wielu entuzjastów, którzy podjęli społeczny trud podniesienia z ruiny i doprowadzenia do stanu świetności budowli stanowiącej dziś turystyczną perłę, zostały docenione przez władze: w 2001 roku podpisano akt notarialny uprawniający Stowarzyszenie do użytkowania zamku Dunajec przez następne 50 lat.
Źródło: Opracowanie na podstawie Przewodnika Ilustrowanego „Zamek Dunajec w Niedzicy” Stowarzyszenia Historyków Sztuk i.
Kalendarium – ważniejsze daty
Około 1325 roku budowa zamku górnego przez ród Berzeviczych, być może na miejscu istniejącego tu wcześniej drewniano-ziemnego grodu.
1412 – Na zamku niedzickim ma miejsce wypłata 37 tysięcy kóp srebrnych groszy praskich Cesarzowi Zygmuntowi Luksemburskiemu przez Władysława Jagiełłę – Polska otrzymuje część Spisza z 16 miastami.
1470 – Niedzica w rękach Żupana spiskiego Emeryka Zapolyi, który do zamku górnego dobudowuje zamek dolny z bramą wjazdową w obecnej baszcie kaplicznej.
1507 – Jadwiga Zapoloya zastawia zamek za 2000 guldenów Andrzejowi Horvathowi.
1528 – Król węgierski Jan Zapolya nadaje zamek Hieronimowi Łaskiemu. Zamek zajęty przez zwolenników Ferdynanda Habsburga zostaje zdobyty dla Łaskiego przez Piotra Kostkę z Orawy.
1538 – Hieronim Łaski zastawia Niedzicę Janowi Horvathowi za 4000 Guldenów.
1589 – Wojciech Łaski sprzedaje zamek Jerzemu Horvathowi z Palocsy, który wznosi zamek średni i przebudowuje zamek dolny.
1601 – Koniec renesansowej rozbudowy – data na tablicy nad bramą wjazdową.
1636 – Przebudowa zamku górnego.
1670-1776 – Zamek w posiadaniu rodu Joanellich.
1683 – Podczas powstania Kuruców zamek zdobywają Emeryk Thokoly i rozbójnicy Salantysyego.
1684 – Zamek opanowują wojska cesarskie.
1817-1823 – Odnowa zamku przez Andrzeja Horvatha.
1857 – Małlżeństwo Kornelli Horvath z Alapi Salamonem – Niedzica własnością rodu Salamonów do 1945 roku.
1920 – Część Zamagurza spiskiego z Niedzicą wchodzi w skład Państwa Polskiego.
1943 – Salamonowie opuszczają Niedzicę.
1945 – W wyniku reformy rolnej zamek staje się własnością Skarbu Państwa.
1949 – Przejęcie zamku przez Stowarzyszenie Historyków Sztuki – rozpoczęcie prac konserwatorskich.
Czy wiesz że… Z zamkiem w Niedzicy związana jest legenda o ukrytym inkaskim złocie?. W XVIII w. Sebastian Berzeviczy poślubił w Peru Indiankę pochodzącą z królewskiego rodu. Z powodu prześladowań para wróciła do Europy i schroniła się w Niedzicy. W 1946 r. do zamku przybył potomek Berzeviczego, Andrzej Benesz, który w rodzinnych zapiskach natknął się na informację o ukrytej pod schodami skrytce. Znaleziono w niej ołowianą tubę zawierającą kipu , czyli sznurkowe notatki Inków, oraz złote blaszki.
Zamek w Niedzicy – w tle Czorsztyn Droga do zamku Dziedziniec zamku dolnego Komnata Salomonów Komnata Salomonów – krzesła z herbem rodu Caskych Komnata Salomonów – portret ostatniej właścicielki Hrabiny Ilony Bethlan Salamon Izba Żupana spiskiego Sypialnia Żupana Zamkowa izba tortur Kaplica i zdjęcie z VI pielgrzymki Jana Pawła II Taras zamku górnego Wejście do części zamku z dawnymi izbami pańskimi Izba straży Brama i sień zamku górnego Brama wjazdowa do zamku – tablica z łacińską inskrypcją z 1601 r. Sień zamku średniego z chorągwiami dawnych właścicieli Krzesło neobarokowe z Półwyspu Iberyjskiego. Wystawa mebli gromadzona w latach 60-tych XX w. Kazamaty w piwnicach „murowańca” zamku górnego Ganek skrzydła zachodniego Wychodek Sala historyczna – szable węgierskie paradne z XVIII-XIX w.
Wozownia
Wozownia została urządzona w 2006 roku w pomieszczeniu dawnego składu opału, znajduje się opodal zamku przy parkingu zamkowym. W jej wnętrzu znajdują się zabytkowe pojazdy konne pochodzące z lat 1900-1939. Ekspozycję w wozowni w Niedzicy tworzy szesnaście pojazdów konnych. Można tam zobaczyć m.in. z Podlasia sanie wyjazdowe o bardzo bogatym i barwnym wystroju artystycznym, ze Śląska sanie spacerowo-wyjazdowe (przypuszcza się, że pochodzą z książęcej wozowni von Plessów w Pszczynie), z okolica Wrocławia dwukołowy powóz dla guwernantki z dziećmi z lat 1910-1914. Na ekspozycji znajdują się też dwa pojazdy o różnej jakości, klasie i przeznaczeniu. Jest to kareta z początku XX wieku wyprodukowana w St. Petersburgu oraz lekka i zgrabna bryczka, sygnowana „Ludwig NOBEL- S. Petersburg”. Bryczka petersburska jest unikatem w Polsce i ma już 100 lat. Osobną grupę stanowią pojazdy dworskie, tzn. używane w większych majątkach ziemskich na obszarze Polski pod trzema zaborami: rosyjskim, pruskim, austriackim. Zobaczyć tam możemy m.in. czterokołową, czteroosobowa bryczka jesionowa, dla uboższego dworu wózek kielecki z wygodnymi dwoma siedziskami, bryczkę dworską produkcji węgierskiej, wieloosobowy, odkryty powóz z ławkami wzdłuż, z wejściem od tyłu, przeznaczony był dla myśliwych do polowań lub dla towarzyskich spacerów na wsi. Do unikatów należy również wózek z „Szydłowieckiej Fabryki Bryczek Braci Węgrzeckich” z około 1925 roku oraz powóz miejski „MILORD” z fabryki Rentla w Warszawie, który przeznaczony był do jazdy w mieście a używany jako powóz do wynajęcia. Na ekspozycji znajdują się również saneczki spacerowe ze zbiorów Muzeum Zespołu Zamkowego w Niedzicy. Lakierowane na zielony kolor ze złotym paseczkiem. Sanki te mają około 100 lat i pochodzą z kasztelu (dziś nieistniejącego) w Łapszach Niżnych zostały zakupione przez muzeum w 1979 roku. Zwiedzanie wozowni jest w cenie biletu zakupionego do zamku.
Ciekawostka: W zamku aż do 1931 roku istniały tzw. stosunki żelarskie, czyli forma odpracowania przez chłopów kosztów czynszu za pomocą pracy, zamiast pieniędzy. Tym samym była to ostatnia enklawa pańszczyzny w Polsce.
Spichlerz – ekspozycja sztuki ludowej Spisza
Spichlerz jest jednym z trzech budynków, ocalałych z dawnego, dużego folwarku zamkowego. Należy do Muzeum zamkowego w Niedzicy. Wzniesiony został w ostatniej dekadzie XVIII wieku, jest widoczny na starych rycinach z początku XIX wieku. Nieznacznie modyfikowany i przekształcany w XIX wieku z małymi zmianami przetrwał do dziś. Czyni go to unikalnym na terenie Spisza i Podhala. Najbliższe, podobne zabytki znajdują się w skansenach Nowego Sącza i Zubrzycy. Spichlerz to budynek założony na rzucie prostokąta zbliżonego do kwadratu, z murowaną kondygnacją, dolną mieszczącą dwie piwnice i dwukondygnacyjną część górną. Cały budynek wieńczy wysoki dach kryty gontem. Wejście do spichlerza, znajduje się w elewacji wschodniej. Jego 200-letnia historia nie jest tak kolorowa jakby się wydawało. Wiadomo, z inwentarza sporządzonego w 1923 roku, iż jego stan był wówczas bardzo zły. W latach 20-tych XX wieku przeprowadzono gruntowną modyfikację folwarku zamkowego, w którą włączono także Spichlerz. Pod koniec II wojny światowej obiekt został mocno zdewastowany. Po przejęciu go przez Stowarzyszenie Historyków Sztuki przeprowadzono wstępne prace zabezpieczające i konserwatorskie. Jednak dopiero w 1996 roku, po wielu latach starań, przeprowadzono generalną, kompleksową konserwację obiektu. W 1997 roku po ukończeniu prac podjęto decyzję o przeznaczeniu go na stałą ekspozycję i magazyn sztuki ludowej Spisza. Dziś w Spichlerzu zobaczyć możemy wystawę ukazującą kulturę i sztukę dawnych mieszkańców Spisza. Eksponaty tutaj zebrane, gromadzone były od wczesnych lat sześćdziesiątych, pochodzą z Niedzicy i najbliższych wsi spiskich: Łapsz Niżnych i Wyżnych, Kacwina, Frydmana. Główne miejsce zajmuje tu zrekonstruowana izba spiska. Urządzona jest ona typowymi na ten okres meblami, obrazami, ceramiką, a na piecu umieszczone zostały sprzęty gospodarstwa domowego. Obok izby wystawione są maszyny i narzędzia rolnicze, m.in. żarna, pługi i urządzenia do obróbki i przędzenia lnu. Nad meblami eksponowane są drewniane kapliczki z rzeźbami Matki Bożej i świętych, które niegdyś wieszano na drzewach lub domach. Obok nich wyeksponowano zegary pochodzące z pobliskich miast. Wszystkie przedmioty zgromadzone na wystawie pochodzą z XIX wieku oraz lat 20-30 XX wieku. Obiekt usytuowany jest 150 metrów od zamku po przeciwnej stronie drogi. Na zwiedzanie Spichlerza należy nabyć dodatkowy bilet.
Strona www : www.zamek-w-niedzicy.pl
Parking dla samochodów znajduje się przy zamku jest płatny niestrzeżony. Godziny otwarcia Muzeum zamkowego w Niedzicy; Zamek, Wozownia i Spichlerz w sezonie tj. od 1 maja do 30 września, codziennie od godziny 9:00 – 19:00. Zamek i Wozownia poza sezonem tj. od 1 października do 30 kwietnia, codziennie oprócz poniedziałków i świąt. Kasa muzeum czynna jest do 15:30. Spichlerz poza sezonem jest nieczynny. Zwiedzanie Zamku i Wozowni w cenie jednego biletu. Na zwiedzanie Spichlerza należy wykupić dodatkowy bilet.
Zwiedzanie Zamku i Wozowni trwa około 2 godziny. Zwiedzanie Spichlerza 30 minut.
Można robić zdjęcia – nie ma zakazu.
Zamek posiada bazę noclegową . Ofertę noclegów w zamku najlepiej sprawdzić bezpośrednio na stronie www. Jeśli chcemy zwiedzić dodatkowo ruiny Zamku Królewskiego w Czorsztynie , to warto skorzystać z rejsu po jeziorze czorsztyńskim. Pomiędzy zamkami Czorsztyn – Niedzica kursuje statek “Dunajec” i “Harnaś”. Na pokład można zabrać rowery, wózki dziecięce oraz inne niewielkie przedmioty. Przystań statków znajduje się w miejscowości Niedzica tuż pod zamkiem oraz w miejscowości Czorsztyn nieopodal przystani “Harnaś” do której prowadzi ścieżka z zamku w Czorsztynie. Kupujemy bilet w dwie strony, po zwiedzeniu zamku po drugiej stronie jeziora wracamy statkiem na parking gdzie mamy samochód. Oferta, cennik – [www.jezioroczorsztynskie.com]