Dzieje Lwowa liczą ponad siedemset lat. Osada została założona w XIII wieku przez księcia halickiego Daniła Romanowicza, a później rozbudowana przez króla Polski Kazimierza Wielkiego. Miasto położone jest w sercu Europy, zawsze znajdowało się na głównych szlakach handlowych i w centrum wydarzeń. Przetrwało dziesiątki pożarów, wojny, oblężenia i szturmy. Kształtowało się przez wieki, dzięki zgodnemu współżyciu i współpracy wielonarodowościowej społeczności w nim żyjącej, Ukraińców, Rosjan, Białorusinów, Polaków, Żydów, Ormian i przedstawicieli innych narodowości.
Herb Lwowa
Dzisiejszy Lwów jest miastem dwukrotnie większym niż przed wojną, tak w sensie przestrzennym jak i pod względem liczby ludności, której zdecydowana większość stanowią Ukraińcy i Rosjanie. Polacy, których liczbę szacuje się na około sześć tysięcy osób (według spisu powszechnego z 2001 roku), w życiu Lwowa ogrywają rolę podrzędną. Mimo to ślady ponad trzystu letniej polskiej przeszłości miasta nie zostały całkowicie zatarte, a pamięć o Polsce jest wciąż żywa i widać ją na każdym kroku i przyznać trzeba, że nie mała w tym zasługa owej nielicznej polskiej społeczności. Ostatnio Lwów cieszy się dużą popularnością wśród turystów, miasto zdominowane jest głównie przez Polaków, choć na ulicach, można usłyszeć i inne języki. Zwiedzanie powinniśmy zacząć oczywiście od Starego Miasta, które wpisane jest na listę UNESCO, a w nim znajdziemy m.in.: Cmentarz Łyczkowski , gdzie pochowano ponad czterysta tysięcy osób w tym wielu zasłużonych Polaków oraz kwatery Orląt Lwowskich . Nie sposób pominąć placu Adama Mickiewicza , gdzie stoi jego pomnik, Biblioteka Ossolineum , Kopiec Unii Lubelskiej , Gmach Teatru Opery i Baletu , Rynek, Ratusz, Politechnika Lwowska, Pałac Potockich dziś siedziba lwowskiej galerii Sztuki, pomnik króla Daniela Halickego, Arsenał, Baszta Prochownia, piękny Dworzec Główny . Wśród świątyń zwracają uwagę: gotycka Katedra Łacińska, Katedra Ormiańska, Cerkiew Wołoska, Kościoły Dominikanów i Jezuitów, Kaplica Boimów, Sobór Św. Jura , i wiele innych budowli, których architektami i budowniczymi byli ludzie różnych narodowości, a nie sposób tu wszystkich wymienić. Dodać trzeba, że Lwów jest łatwy do zwiedzania pieszo, wszystkie główne zabytki, a już na pewno ich większość są niedaleko siebie, więc nie trzeba przemieszczać się pojazdem aby wszystko zobaczyć. Podsumowując Lwów to podróż w przeszłość, gdzie czas zatrzymał się bardzo dawno temu. Atmosfera miasta, jego ludzie, architektura, polski akcent, to wszystko sprawia, że miasto przyciąga turystów jak magnes i na pewno jest ciekawym pomysłem na spędzenie w nim weekendu. Szczególnie polecam taki wyjazd wszystkim odwiedzającym Bieszczady, jeśli pogoda na szlakach nam nie dopisze, możemy wybrać się do Lwowa. Z miejscowości Ustrzyki Dolne do Lwowa jest około 130 km, dla wygodnych jest opcja wycieczka autokarowa z przewodnikiem z miejscowych biur podróży (pamiętajmy o paszportach!!!). Wycieczki odbywają się z większości miejscowości w Bieszczadach, ulotki dostępne są w prawie każdym bieszczadzkim sklepie. Koszt to około 110 zł od osoby (2017 rok). Polecam wszystkim miasto na pewno zachwyci każdego, kto choć raz w życiu będzie miał okazje je zobaczyć.
Popularne w tej chwili...
Ciekawostka: Pełtew to lwowska rzeka, którą niewielu widziało. Lwów jest jedynym dużym miastem na Ukrainie, który nie ma swojej prawdziwej rzeki. W specjalnie do tego celu wybudowanym tunelu płynie podziemnym korytem pod dawnymi Wałami Hetmańskimi i ulicą Akademicką oraz m.in. pod słynną lwowską operą.
Z dziejów Lwowa Budynek dawnej Galicyjskiej Kasy Oszczędności
Historia Lwowa jest tak jasna i wspaniała, jak samo miasto, pełne ciekawych wydarzeń i sławnych postaci. Dziś Lwów ma ponad 760 lat. Miasto, zawsze znajdowało się na skrzyżowaniu szlaków handlowych, szybko się rozwijało i stało się jednym z głównych centrów handlowych średniowiecznej Europy. Pierwsza pisemna wzmianka o Lwowie pochodzi z 1256 roku i to wcale nie znaczy, że od tej pory ludzie osiedlali się na lwowskim wzgórzu. Badania archeologiczne przeprowadzone w 1992 roku w dzielnicy Podzamcza potwierdziły, że już w V wieku znajdowała się tu słowiańska osada. W połowie XIII wieku władzę nad tym terenem objął Daniel Halicki – syn Romana. Dla obrony swojego Państwa zbudował kilka twierdz, wśród których była Lwowska. Koło twierdzy powstało miasto, któremu nazwę nadano na cześć książęcego syna Lwa. W 1264 roku tron halicki objął Lew Daniłowicz który uczynił Lwów swą główną rezydencją. Po nim kolejno na tronie zasiadali w 1301 roku syn Lwa – Jerzy, a następnie jego dwaj wnukowie – Andrzej i Lew Juriewicze. Obaj umierają w 1323 roku prawdopodobnie otruci przez bojarów (bojarami nazywano wolnych chłopów). Na nich wygasa dynastia książąt halickich. Do opuszczonego tronu pretensje zgłaszają Polska, Litwa i Węgry. Z wojny tej zwycięsko wychodzi Polska. Po okresie walk król Kazimierz III Wielki obejmuje Lwów, wraz z Rusią Halicką ostatecznie zostają przyłączone do Polski. Lwów w tym czasie przeżywa swój złoty okres. Ze względu na korzystne położenie na skrzyżowaniu szlaków handlowych; z Morzem Czarnym, Kijowem, Europą Wschodnią i Zachodnią oraz portowymi miastami Bałtyku szybko zaczyna się rozwijać i już w 1356 roku otrzymuje prawa miejskie. W ciągu następnych stuleci ludność miasta rośnie i wkrótce Lwów staje się kosmopolitycznym miastem wielu wyznań religijnych i ważnym ośrodkiem kultury, nauki i handlu. fortyfikacje miejskie zostają wzmocnione, a Lwów jest jedną z najważniejszych twierdz, które chronią Rzeczpospolitą od południowego wschodu. Okres dobrej koniunktury, albo jak kto woli tłustych lat zakończył się wraz z wybuchem powstania kozackiego. Zaczął się trwający kilkadziesiąt lat czas wojen, rujnujący całą Ruś. Dwukrotnie w 1648 i 1655 roku pod murami Lwowa stawał Bohdan Chmielnicki wraz z Kozakami i wojska moskiewskie Wasyla Buturulina. W obu przypadkach po otrzymaniu okupu i zniszczeniu zamku zostawili miasto nie niszcząc go. W 1655 roku Wojska szwedzkie zaatakowały Polskę, zdobyły dużą jej część i otoczyły Lwów. Jednak miasta nie zdobyli, Szwedzi zostali zmuszeni do wycofania się, bez przejęcia go. Lata 70-te XVII wieku to czas kolejnych wojen tym razem ze strony Imperium Osmańskiego, ale i im nie udało się zdobyć miasta. Lwów, wśród wielu osiągnięć historycznych, może pochwalić się faktem, że w ciągu trzech i pół wieku żaden wróg nie zdołał przejąć miasta. Dopiero na początku XVIII wieku Lwów dwukrotnie został zdobyty, w 1706 roku przez króla szwedzkiego Karola XII i w 1706 roku przez wojska rosyjskie. Splądrowane i zniszczone miasto z trudem podnosiło się z upadku. Lwów zostało polski do 1772 roku. Ogólny kryzys państwa polskiego w XVIII wieku, ciągłe oblężenia, częste epidemie i pożary spowodowały znaczny spadek liczby mieszkańców miasta. Pod koniec XVIII wieku na mapie Europy pojawiają się nowe potężne imperia, Austria, Prusy i Rosja, które dokonują pierwszego rozbioru Polski. Lwów stał się częścią Austrii (później Austro-Węgier), stał się ośrodkiem politycznym i administracyjnym prowincji, nazwano go „Królestwo Galicji i Lodomerii.” Reformy nowego rządu doprowadziły do pozytywnych zmian w systemie państwa, edukacji i kultury. Cesarz Józef II przeprowadził reformę kościelną. Wszystkie klasztory lwowskie, które nie mogły udowodnić, że były zaangażowane w działania edukacyjne, społeczne, medyczne czy charytatywne, zostały zamknięte. W ich obiektach umieszczano koszary, szpitale, więzienia, instytucje edukacyjne. W 1777 roku rozpoczęła się likwidacja murów obronnych miasta, z ich kamienia budowano miasto, wznoszono nowe budynki, nowe ulice i place. Wzrost gospodarczy i kulturalny zaczyna się dopiero w drugiej połowie ХІХ wieku. W 1870 roku Lwów otrzymuje samorząd lokalny, rozwija się przemysł naftowy, buduje się kolej żelazna. Miasto staje się całkowicie wielkim miastem europejskim. Pomimo liberalizacji życia politycznego i społecznego pod berłem Habsburgów, mieszkańcy Lwowa nadal walczą o swoją duchową i polityczną wolność, w każdy możliwy sposób.
Pomnika założyciela miasta króla Daniło Halickiego
W 1914 roku zaczyna się I wojna światowa. Wskutek działań wojennych Rosjanie na kilka miesięcy zajmują Lwów. Car rosyjski Mikołaj II z balkonu lwowskiego Ratusza ogłasza przyłączenie Galicji do Rosji. Przymusowo zamykane i likwidowane są krajowe organizacje polityczne, organizacje kulturalne i edukacyjne oraz wydawnictwa. Na Syberię wysyła się wielu przedstawicieli inteligencji, jest to jeden z trudniejszych okresów w historii miasta. W 1915 roku wojska austriackie powracają do Galicji. Rozpoczyna się prześladowanie osób podejrzanych o sympatię do Rosji. Wieszano, rozstrzeliwano lub wysyłani ich do obozów koncentracyjnych. Pod koniec I wojny światowej rozpada się imperium Austro-Węgierskie i powstaje szereg państw – Węgry, Czechosłowacja, Polska i inne. Ukraińcy również rozpoczynają walkę o niepodległość. 18 października 1918 roku elita ukraińska – posłowie do parlamentu, rajcy, profesorowie, powołują Ukraińską Radę Narodową. 27 października w Krakowie zaczyna działalność Polska Komisja Likwidacyjna, która 1 listopada miała przybyć do Lwowa i przejąć władzę od namiestnika austriackiego. Ukraińska Rada Narodowa decyduje się objąć władzę na Ukrainie Zachodniej, która wchodziła w skład Austro-Węgier. Polacy nie mogli zgodzić się na taki stan rzeczy. W listopadzie 1918 roku zaczyna się polsko-ukraińska wojna i trwa ponad trzy tygodnie. Walka kończy się zwycięstwem strony polskiej, a do legendy przejdzie heroiczna walka Lwowskich Orląt – broniących miasta dzieci. Kolejnym zagrożeniem dla Lwowa był czas wojny polsko-bolszewickiej, w 1920 roku Lwów został zaatakowany przez Armię Czerwoną. Walki przebiegały z wielkimi stratami po obu stronach, ale trzy dni później ataki zostały odparte i biorąc pod uwagę ogólny punkt zwrotny podczas tej wojny, Armia Czerwona wycofała się. Po podpisaniu porozumienia pokojowego w Rydze, Lwów pozostał polskim miastem, stolicą prowincji lwowskiej. Miasto szybko odzyskało pozycję jednego z najważniejszych ośrodków nauki i kultury w Polsce. W składzie Polski Lwów i Ukraina Zachodnia przebywały 20 lat – dо 1939 roku. 1 września 1939 roku zaczyna się II wojna światowa, napad Niemiec faszystowskich na Polskę. 17 września 1939 roku Armia czerwona przeszła rzekę Zbrucz i po pięciu dniach była we Lwowie. W wyniku konspiracji Stalina z hitlerowskimi Niemcami, Lwów stał się częścią radzieckiego imperium. 26 – 28 października 1939 roku w gmachu Teatru Opery odbyły się tzw. wybory do Rady Zachodniej Ukrainy. Wybrani delegaci postanowili wprowadzić władzę radziecką w Zachodniej Ukrainie oraz zwrócić się do Rady Najwyższej ZSRR z prośbą o przyjęcie Zachodniej Ukrainy w skład Ukraińskiej SSR. Z jednej strony zjednoczenie ziem ukraińskich w jednym Państwie było wielkim wydarzeniem w życiu Ukraińców. Lecz z innej strony, Stalin wprowadzając wojska na zachodnie ziemie Ukrainy, w żaden sposób nie kierował się współczuciem i łaską do narodu ukraińskiego. To potwierdziły następujące wydarzenia. Zaczął się terror masowy. NKWD dokonuje masowych aresztowań wśród polskiej, ukraińskiej, żydowskiej inteligencji, a także wśród mieszkańców wsi. W 1941 roku, po napadzie Niemiec faszystowskich na Związek Radziecki zaczyna się ucieczka Sowietów ze Lwowa i rozpoczyna się kolejna krwawa okupacja tym razem niemiecka. Rozstrzeliwania stają się codziennym zjawiskiem we Lwowie. W ciągu 1941-1943 faszyści prawie całkowicie zgładzili ludność żydowską Lwowa, która w 1941 roku liczyła 130 -150 tys. Za czasów okupacji bardzo ucierpiał przemysł, gospodarka, oświata, kultura Lwowa. Do Niemiec zostały wywiezione kolekcje rękopisów, rycin, starodruków, i innych cennych przedmiotów o historycznym znaczeniu, zniszczono dużą ilość czasopism naukowych w językach wschodnich. Niemiecka grabież i terror trwał do 27 lipca 1944 roku, kiedy do miasta dotarła Armia Czerwona. Tak miasto Lwów wkroczyło w nowy etap swojej historii, stało się centrum województwa Radzieckiej Ukrainy. Większość polskiej ludności miejskiej przeniosła się na terytorium Polski, głównie na dawne ziemie niemieckie (wiele osób przeprowadziło się do Wrocławia). Język polski i jego regionalny dialekt praktycznie wyszedł z użytku, Lwów stał się miastem ukraińsko-rosyjsko-języcznym. Po śmierci Stalina sowiecka polityka stała się bardziej tolerancyjna, a Lwów pozostał ważnym ośrodkiem kultury ukraińskiej. W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych miasto znacząco wzrosło, zarówno pod względem liczby ludności, jak i wielkości. Pod okupacją radziecką Lwów był ponad 50 lat. W 1991 roku ZSRR upadł, powstało szereg niezależnych państw. Od 24 sierpnia 1991 roku Lwów wchodzi w skład niepodległego państwa Ukraińskiego.
Co warto zobaczyć – wybrane
Ratusz na rynku Lwowa
Rynek i Ratusz Rynek jest centralnym placem we Lwowie i sercem miasta. Istnieje od XIV wieku. Jego wygląd jest typowy dla placów, które posiadają wszystkie średniowieczne polskie miasta. Unikatowy zespół architektoniczny, ukształtował się w ciągu prawie siedmiu wieków, pomimo modyfikacji architektonicznych, pożarów nadal wygląda elegancko. W centrum placu znajduje się 65-metrowy, wiedeński barokowy ratusz z XIX wieku. Jeden z jego poprzedników drewniany budynek spalony został w 1381 roku. Kolejny zbudowano z kamienia w XVI wieku, zastąpił on wcześniejszy drewniany, który również został zniszczony 200 lat później. Dzisiejszy ratusz, którego mamy zaszczyt oglądać będąc we Lwowie został odbudowany w 1851 roku po licznych pożarach i wojnach, choć w czasach najnowszych pozbawiono go wielu detali architektonicznych i polskich pamiątek. W czasach średniowiecznych ratusz był nie tylko centrum władzy państwowej, ale także miejscem, którego odwiedzali znani tego świata, w tym książęta, królowie, a nawet Car Rosji Piotr Aleksander Wielki. Dziś w budynku ratusza mieści się lwowska rada miejska. Jego wieża zegarowa jest wyposażona w pokład obserwacyjny, z którego można podziwiać widok na unikalny zespół architektoniczny historycznego centrum Lwowa, a dwa kamienne lwy strzegą wejścia do ratusza, z herbem miejskim na ich tarczach. Rynek zawdzięcza swój unikalny wygląd ponad 40 kamienicom, pochodzących z różnych okresów historycznych (XIV-XVIII) i reprezentujące różne style architektoniczne. W tamtych czasach ziemia w centrum miasta była bardzo droga, tylko szlachcice i bogaci kupcy mogli sobie pozwolić na luksus z posiadaniem domu na placu. Ponadto tzw. „prawo równych szansach” zabraniało budowania domów większych niż trzy-kondygnacyjne kamienice. To właśnie prawo doprowadziło do unikalnego, niemal geometrycznego wyglądu. Dominuje, rzecz jasna, architektura renesansowa z okresu „złotego wieku” Lwowa, a obok niej późniejsza barokowa, klasycystyczna i secesyjna. Talent i pomysłowość mistrzów tej epoki, począwszy od słynnych budowniczych do nieznanych kamieniarzy, znajduje wyraz w wielu szczegółach domów Rynku, które zwracają na siebie uwagę ciekawymi detalami i właśnie te detale nadają budowlom określoną indywidualność i charakter, właściwości stylu, epoki i barwy. W 1998 roku Rynek wraz z całą starówką został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO.
Widok Arsenału Miejskiego od tyłu.
Średniowieczne Fortyfikacje Miejskie Podobnie jak większość średniowiecznych miast, Lwów był doskonale umocnioną warownią. Przed wewnętrznym murem z czterem basztami na rogach stał mur zewnętrzny o siedemnastu basztach, dalej fosa wypełniona wodą, a następnie wały, bastiony i znowu szeroka fosa. W dawnych czasach mury, wały, fosy dobrze broniły miasta. Ale czas robi swoje, już w XVIII wieku umocnienia te były przestarzałe i ustępowały nowemu sprzętowi wojskowemu. Lwów rozbudowywał się intensywnie, przedmieścia łączyły się z miastem, a pobliskie wsie przekształciły się w przedmieścia. Kiedy pod koniec XVIII wieku po pierwszym rozbiorze Polski Lwów szedł w skład cesarstwa austriackiego – mury forteczne i wały w bardzo dużej części zostały rozebrane, a z jego kamienia budowano pobliskie budowle. Zburzono wówczas lub przebudowano wiele starych obronnych obiektów, ponieważ władze austriackie nie interesowały się zabytkami uciskanych narodów. Mimo wszystko zachowało się to i owo z obiektów obronnych starego Lwowa między innymi: Baszta Prochowa wybudowano ją w latach 1554-1556, mieści się przy ulicy Podwale. Jest jedyną pozostałością fortyfikacji, która zachowała się w całości. Przy jej budowie wykorzystano w części kamień pochodzący z przebudowanego w tym czasie Arsenału Miejskiego. W czasach austriackich w baszcie był magazyn mundurów wojskowych, a od 1959 roku mieści się w niej Dom Architekta. Równolatkiem Baszty Prochowej jest Arsenał Miejski również położony przy ulicy Podwale, tylko nieco dalej. Jest to długi, jednokondygnacyjny budynek, wzniesiony na planie prostokąta, ze ściętym rogiem. Dziś obok arsenału znajdują się zrekonstruowane dwie wieże wysokich murów. Po restauracji arsenału wykonanego w lutym 1981 roku, umieszczono w nim oddział Muzeum Historycznego z kolekcją broni białej i palnej. Na przeciwko Baszty Prochowej, a właściwie nieco na uboczu stoi jeszcze jeden arsenał nazywany Arsenałem Królewskim . Budowany był w latach 1639-1646. Wzniesiony został z kamienia i cegły, jako magazyn amunicji dla przygotowanej przez króla Władysława IV Wazę Wielkiej Wyprawy przeciwko Turcji. W 1908 roku w budynku arsenału założono Archiwum Państwowe, gromadzące akta urzędowe zaboru austriackiego, a później odrodzonej Polski. Dziś w arsenale mieści się podobna instytucja – obwodowe archiwum historyczne.
Plac Mickiewicza ze słynnym pomnikiem Wieszcza.
Lwowski Teatr Opery i Baletu Wybudowano go z końcem XIX wieku w latach 1897-1900, stoi na miejscu dawnego pałacu Głuchowskich. Jest charakterystycznym zabytkiem architektury i najbardziej znanym budynkiem Lwowa. To jedyny budynek który został umieszczony na ukraińskim banknocie (20 hrywien). Uwagę każdego turysty przykuwa jego południowa główna strona gmachu, bogato dekorowana, zwieńczona postaciami; środkową Geniusza ze złoconą, w łuk wygiętą gałązką palmową, Dramatu z lewej i Muzyki po prawej . Po obu stronach nad wysokim parterem, mieszczą się w niszach dwie kamienne rzeźby symbolizujące Tragedię (z mieczem w ręku) i Komedię (z maską). Całość pięknie wypełniają postacie dwunastu Muz ozdobione tarczami herbowymi. Wnętrze opery jest jeszcze bardziej interesujące, w jego urządzaniu wzięli udział najwybitniejsi malarze i architekci lwowscy, jest pełne przepychu, do jego zdobienia wykorzystano złoto i różnobarwny marmur. Zaraz po wejściu widać wspaniałe schody, mnóstwo malowideł, ozdobników i złocieni. Sala teatralna mieści 1200 osób. Pierwsze piętro, Sala Lustrzana jak i wystrój amfiteatru jest również bogato dekorowany. Goście teatru są szczególnie zdumieni Salą lustrzaną, która zyskała swą nazwę ze względu na lustra, które są umieszczone naprzeciw siebie i tworzą iluzję niekończącego się tunelu. Sufity zdobią symbole poezji tańca, miłości, muzyki, sprawiedliwości, nienawiści oraz sceny Balladyny Juliusza Słowackiego. Opera znajduje się w centralnej części miasta, w odległości spacerowej od starej części miasta i wszystkich głównych atrakcji turystycznych. Warto zwiedzić Lwowski Teatr Opery i Baletu będąc we Lwowie, pozwoli to nam dowiedzieć się więcej o tym cudownym zabytku architektury.
Plac Adam Mickiewicza Główny plac miasta nosi imię wielkiego polskiego poety Adama Mickiewicza (dawny Mariacki). Na samy środku placu stoi pomnik poety uważany jest za najpiękniejszy pomnik Adama Mickiewicza, usytuowany jest w miejscu dawnej studni z figurą Najświętszej Panny Marii (stąd wcześniejsza nazwa placu), niestety studnia nie przetrwała komunistycznej zawieruchy. Budowa pomnika został ukończona 25 października 1904 roku. Wysokość pomnika wyniosła 21 m, figury Mickiewicza 3,30 m. Płomień znicza u szczytu kolumny został pozłocony. Pomnik uroczyście został odsłonięty 30 października 1904, przetrwał nieuszkodzony do naszych czasów. Na froncie kolumny widoczny jest do dziś polski napis, a z tyłu kartusz z herbem Rzeczypospolitej. W 2006 roku pomnik był restaurowany, koszty prac pokryto ze środków polskich darczyńców. W wyniku prac restauracyjnych uprzątnięto teren wokół pomnika, przeprowadzono niezbędne prace konserwatorskie i zamontowano cztery reflektory. Dziś pomnik jest głównym punktem programu każdej polskiej wycieczki.
Pomnik Tarsa Szewczenki Pomnik pisarza i artysty odsłonięto 24 sierpnia 1992 roku w rocznicę przyjęcia przez Ukrainę deklaracji niepodległości. Do 1996 roku wykonany został dodatkowo dekoracyjny 12 metrowy słup – „Fala Odrodzenia Narodowego” z płaskorzeźbami mieszczących się z tyłu figury poety. Sam plac na którym stoi pomnik stał się kultowym miejscem we Lwowie, gdzie przeprowadza się różne uroczystości, koncerty, wiece, występy ulicznych artystów, a także młodzież upatrzyła sobie to miejsce dla spotkań we Lwowie.Przypomnijmy – Taras Hryhorowicz Szewczenko to ukraiński poeta narodowy, malarz, przedstawiciel romantyzmu. Wychowywał się w prostej chłopskiej rodzinie żył 47 lat. Szewczenko nazywany jest twórcą współczesnego języka ukraińskiego, dla niektórych jest patronem ukraińskich protestów. W Polsce pomnik znajduje się na skwerze imienia poety u zbiegu ulic Goworka, Chocimskiej i Spacerowej na warszawskim Mokotowie. W czasie pomarańczowej rewolucji pomnik w Warszawie został przyozdobiony pomarańczowym szalikiem , a w czasie ostatnich wydarzeń na Majdanie, w styczniu 2014 roku został udekorowany flagami Polski i Ukrainy.
Kamienice Lwowa
Budynek Ossolineum Jest to dawna Biblioteka Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. Pomysłodawcą i twórcą dla polskiej kultury i nauki Biblioteki i Wydawnictwa dziś znajdującej się we Wrocławiu był pisarz, badacz literatury i wielki patriota Józef Maksymilian hr. Ossoliński. Pierwotnie w tym miejscu stał klasztor Karmelitanek i kościół św. Agnieszki z przełomu XVII i XVIII wieku. Po I rozbiorze Polski i zamknięciu wielu klasztorów przez cesarza austriackiego Józefa II budynek klasztoru i kościoła był w stanie ruiny i w takim stanie w 1817 roku nabył go J.M. hr. Ossoliński, zlecił jego przebudowanie na siedzibę biblioteki, który dał początek Zakładowi Narodowemu im. Ossolińskich, zwanego potoczne Ossolineum. Przez cały czas swego istnienia we Lwowie Biblioteka miała pod każdym względem polski charakter i realizowała zadania związane z rozwojem nauki i kultury polskiej. Ciężkie były losy biblioteki, podczas pierwszej okupacji sowieckiej po zagarnięciu Lwowa przez ZSRR we wrześniu 1939 roku, potem kolejna okupacja niemiecka i druga okupacja sowiecka po II wojnie, ta chyba była najgorsza. Jak można przeczytać na Wikipedii „Rozpoczęto po raz pierwszy we Lwowie tzw. akcję oczyszczania zbiorów muzealnych i bibliotecznych z dzieł szkodliwych, którą kierowali Ukraińcy z Muzeum Sztuki Ukraińskiej. Akcja to polegała na zacieraniu 600 letniej obecności kultury polskiej na tych ziemiach. W latach 1949-1952 decyzją sekretarza partii we Lwowie – Z. Litwina, niewygodne eksponaty polskie , które były gromadzone w ramach „oczyszczania zbiorów” od 1944 roku, i które mieściły się w 70 skrzyniach, zostały trwale zniszczone, najprawdopodobniej na terenie Ossolineum, nie pozostał także oficjalnie po nich żaden spis „. Niestety Polacy w tamtym czasie niewiele odzyskali (patrząc na wielkość księgozbioru, rękopisów, map, starodruków, pieczęci, medal itp). W tych czasach od lat polskie władze czynią starania jak dotąd bezskutecznie, o pozyskanie pozostających we Lwowie zbiorów Ossolińskich, mając na uwadze, że biblioteka przez cały czas swego istnienia miała charakter tylko i wyłącznie polski i związana była z naszą historią, nauką i kulturą.
Budynek Politechniki Lwowskiej
Politechnika Lwowska Wzniesiona została w latach 1874-1877 według projektu jej późniejszego rektora Juliana Zachariewicza. Po przejęciu jej przez władze ukraińskie, dziś nosi nazwę Uniwersytet Narodowy ” Politechnika Lwowska”. W czasach przynależności Lwowa do państwa polskiego była zaraz po Szkole Akademiczno-Górniczej w Kielcach (1816), najstarszą polską uczelnią. Jest to trój-kondygnacyjna budowla tworząca ogromny czworobok, z dwoma wewnętrznymi dziedzińcami. Wnętrze, nieco ustępuje architekturze zewnętrznej. Na pierwszym piętrze znajduje się aula przyozdobiona 11 obrazami wykonanymi przez uczniów Jana Matejki. Ponadto uczelnia posiada dużą bibliotekę, liczne pracownie, laboratoria i warsztaty. W gmachu mieści się również muzeum przedstawiające historię Politechniki oraz sylwetki absolwentów uczelni.
Pełny opis historii uczelni można znaleźć – www.lwow.home.pl/politechnika/politechnika2.html
Wysoki Zamek i Kopiec Unii Lubelskiej To najwyższy punkt we Lwowie. Z jego szczytu można podziwiać panoramę miasta i okolicy. Jest to miejsce gdzie stał zamek wybudowany przez Kazimierza Wielkiego, w miejsce zamku drewnianego, wzniesionego przez króla Rusi Daniela Halickiego. Zamek górował nad miastem jako symbol władzy królewskiej i potęgi militarnej kraju. Uważany był za twierdzę nie do zdobycia. Dopiero w czasie powstania Chmielnickiego, zamek został zdobyty i spalony przez wojska kozackie pod dowództwem Maksyma Krzywonosa. Na początku XVIII wieku Zamek Wysoki utracił swoje znaczenie militarne, w kilkadziesiąt lat później warownia ostatecznie popadła w ruinę. Władze austriackie przekazały go do całkowitej rozbiórki. W 1869 roku, w 300-lecie unii lubelskiej, na ruinach jednej z baszt usypano kopiec nazwany Kopcem Unii Lubelskiej . Sypano tam ziemię ze wszystkich stron Polski, a nawet z grobów – Mickiewicza i Słowackiego. Ziemię pod kopiec brano ze splantowanego szczytu wzgórza, a kamienie z części zabytkowych ruin zamku obronnego. W tej chwili jest tam park z tarasem widokowym. Mieści się również wieża telewizyjna, sztuczna jaskinia, której wejście jest strzeżone przez dwa kamienne lwy, fragment jednej ze ścian zamkowych oraz kamień ku czci króla Jana III Sobieskiego, który w 1675 roku na polach widocznych stąd Lesienic, siłami 6 tys. polskiego wojska pokonał armię tatarską idącą na Lwów w sile 40 tys. Na wzgórze łatwo trafić, ze względu na wcześniej wspomnianą wieżę telewizyjną, może ona służyć jako punkt odniesienia.
Czy wiesz że… Miastem partnerskim Lwowa w Polsce jest Wrocław. Te dwa miasta są ze sobą silnie związane. Po przejęciu Lwowa przez ZSRR sporo jego mieszkańców przeniosło się właśnie do Wrocławia. Lwowski rynek przypomina ten wrocławski.