Drezno – zwiedzanie stolicy Saksonii

W skrócie - Spis treści, Informacje Pokaż

Drezno – Perła Baroku na Łabą

Elektor Fryderyk August (Mocny) na drezdeńskim naściennym „Orszaku Książąt”

Drezno znajduje się na terenie dawnej Niemieckiej Republiki Demokratycznej (NRD), dziś to miasto we wschodnich Niemczech, położone nad Łabą. Jest stolica kraju związkowego Saksonia. Pod względem powierzchni po Berlinie, Hamburgu i Kolonii zajmuje 4 miejsce wśród wielkich miast Republiki Federalnej Niemiec. Drezno posiada dobra kultury i sztuki rangi europejskiej, ale również widoczna jest architektura z czasów NRD m.in. ulica Prager (Prager Strasse), Pałac Kultury (Kulturpalast), czy choćby dobrze nam znane betonowe blokowiska (Plattenbau). Do świetności Drezna jednak przyczyniają się szczególnie architektonicznie cenne budowle wokół Placu Teatralnego i Tarasu Brühla oraz skarby Państwowych Zbiorów Sztuki. Większość zabytkowych budowli powstała w XVIII wieku. Obecnie są to, w większym, lub mniejszym stopniu, ich rekonstrukcje, a to za sprawą bombardowania jakie miało miejsce z 13 na 14 lutego 1945 roku, kiedy to Brytyjczycy dokonali „dywanowego” nalotu na bezbronne miasto, a dzieła zniszczenia dopełniło następnego dnia ponad trzysta amerykańskich bombowców B-17. Warto dodać iż miasto dla aliantów miało znikome znaczenie strategiczne, stwierdzono to po wojnie na podstawie drobiazgowej analizy przekazów i dokumentów oraz rozmów ze świadkami i uczestnikami tragedii. Bardzo ładnie opisał to w swej książce David Irving „Drezno Apokalipsa 1945”. Wydarzenia te wpłynęły znacznie na historię miasta. Po wojnie, prace skupiono na odrestaurowaniu centrum miasta, w ten sposób większość Drezna powróciło do swojego przedwojennego przepychu.
Dziś Drezno i jego okolice odwiedzane są przez około 10 milionów turystów rocznie, w większości przybywających tu na jeden dzień. Drezno jest jednym z najbardziej „zielonych” miast w Europie, 63% miasta to tereny zielone oraz lasy. Na jego obszarze znajdują się cztery rezerwaty przyrody oraz jeden z największych lasów miejskich w Niemczech „Dresdener Heide” o powierzchni 50 km 2. Dolina Łaby, a szczególnie łąki wokół rzeki są ważną częścią miejskiego krajobrazu. Na południowy wschód od miasta znajduje się Szwajcaria Saksońska, prawdziwy raj dla miłośników skalnych miast, twierdz i zamków.

Skąd pochodzi nazwa miejscowości? Nazwa miejscowości wywodzi od osady założonej w tym miejscu przez Słowian połabskich o nazwie Drezdno. Według językoznawców bezpośrednio pochodzi ona od słowiańskiego słowa „drezga” (pol. „drzazga”). „Drežd’ane” oznacza osadę ludzi mieszkających w lesie bądź „leśnych ludzi”. Niemiecka nazwa Dresden jest zgermanizowaną górnołużycką nazwą miejscowości Drježdźany (pol. Drężdżany). Podaje się również inne znaczenie wywodząc nazwę od starołużyckiego Drežďany, oznaczającego „mieszkańców mokradeł”. [Wikipedia]

Rys historyczny

Rezydencja Wettynów w Dreźnie (Residenzschloss), brama Jerzego (Georgentor), elewacja północna – Pomnik konny króla Jerzego Brodatego (niem. Georg der Bärtige) z albertyńskiej linii Wettinów.

Drezno ma fascynującą i nieco polską historię – tutejsi władcy z dynastii Wettinów bywali królami Rzeczypospolitej. Zwie się je często perłą baroku lub, choć rzadziej, nadłabską Florencją. Ale po kolei.
Drezno po raz pierwszy zostało wymienione w oficjalnym dokumencie w 1206 roku. Miejskie początki Drezna sięgają przełomu XIV i XV wieku. W 1350 roku uważane było jeszcze za samodzielną osadę i dopiero w 1403 roku pojawiają się pierwsze wzmianki o zmianie tego statusu. Dokument Acta sunt hec Dresdene, nazywający je miastem, jest datowany trzy lata później. Miasto zaczęło zyskiwać na znaczeniu, od kiedy osiadł w nim Albrecht Odważny, założyciel młodszej linii Wettinów, wnuk Fryderyka I Kłótnika, pierwszego elektora saskiego z tego rodu. Za jego panowania zabudowę miejską strawił wielki pożar, co paradoksalnie przyspieszyło rozwój. Drezno stało się murowanym miastem z prawdziwego zdarzenia.
Podczas wprowadzania w XV wieku prawa składu Drezno było jeszcze mało znaczącym miastem, ale już pod koniec wieku awansowało do rangi stolicy Elektoratu Saksonii. W tym czasie wzniesiono też ważne placówki kulturalne, nastąpił rozwój kulturalny miasta, stworzono orkiestrę dworską, będąca współcześnie jedną z najstarszych orkiestr świata. Pod panowaniem elektora Maurycego, ogłoszono połączenie części leżących z prawej i lewej strony Łaby w jedno miasto. W 1560 książę August w drezdeńskim zamku utworzył Gabinet Osobliwości, zapoczątkowując historię drezdeńskiego muzealnictwa.

Zwinger, skrzydło północne, Wallpavillon. Środkowa część, kartusz królewski Augusta II Mocnego.

Okres rozwoju gospodarczego i dobrej passy skończył się w pierwszej połowie XVII wieku, wraz z wybuchem wojny trzydziestoletniej. Wprawdzie miasto nie zostało zniszczone czy splądrowane podczas wojny, ale ucierpiało przez głód i epidemię dżumy, która zdziesiątkowała populację Drezna, dodatkowo jakby tego było mało w 1685 roku miał miejsce wielki pożar, który doszczętnie spalił Stare Drezno. Jednak Drezno podniosło się bardzo szybko. Elektor saski Jan Jerzy II cenił przepych i rozkazał wzniesienie nowych budynków, dlatego właśnie część Drezna nazywana jest teraz „Neustadt” czyli nowe miasto.
W roku 1697 rozpoczął się znowu dla Drezna czas rozkwitu. W tym roku elektor saski August Mocny został wybrany jako August II na króla Polski. Poprzez to Saksonia stała się obok Prus i Austrii trzecim niemieckim mocarstwem. Miasto z renesansowego przekształciło się w perłę baroku. Zbudowano m.in. słynny Zwinger, wielki reprezentacyjny kompleks pałacowy. Do miasta przybywali wybitni artyści, galerie zapełniały się dziełami sztuki. Można by zadać pytanie, skąd na to wszystko król miał pieniądze? Dla Augusta Mocnego pieniądze zapewniła sprzedaż porcelany, której proces produkcji odkrył w roku 1709 Johann Friedrich Böttger i to właśnie przyniosło kasie państwa duże pieniądze.
Wspaniały przepych Drezna, który powstał za czasów Augusta Mocnego, zakończył się podczas wojny Siedmioletniej. Miasto było na zmianę raz w rękach pruskich, raz w rękach austriackich. Ciągła wojna wyrządziła wiele szkód, w końcu pożary miasta zniszczyły gospodarcze i kulturalne życie miasta.

Kartusz królewski z herbem Saksonii i koroną na Akademia Sztuk Pięknych (Kunstakademie) na Tarasach Bruchla – skrzydło północne.

W 1806 roku Drezno zostało stolicą Królestwa Saksonii, które w latach 1807–1815 było związane poprzez osobę Fryderyka Augusta I unią z Księstwem Warszawskim oraz do 1813 było częścią zależnego od Cesarstwa Francuskiego Związku Reńskiego. W 1871 roku Drezno wraz z Saksonią znalazło się w granicach zjednoczonych Niemiec. W 1900 roku miasto było szóstym największym miastem Niemiec i drugim Saksonii (po Lipsku). W mieście rozrastał się przemysł, przybywało robotników. Poprzez rozwój przemysłu i coraz większą liczbę ludności wzrastały napięcia socjalne. Ruch pracowniczy umacniał się, a wraz z nim tendencje socjaldemokratyczne.
Po zakończeniu I wojny światowej w Saksonii powołano do życia republikę. 9 listopada 1918 roku abdykował król Fryderyk August III. Tym samym zakończyły się prawie 800-letnie rządy Wettinów w Saksonii.
Druga wojna światowa to nazizm, prześladowania ludności żydowskiej, a następnie największe zniszczenia w historii Drezna. Wprawdzie niewiele brakowało, aby miasto przetrwało wojnę bez większych strat, lecz z 13 na 14 lutego 1945 roku alianci zorganizowali naloty dywanowe, równając z ziemią niemal całe centrum i zabĳając kilkadziesiąt tysięcy osób. Celowość ataków setek brytyjskich i amerykańskich bombowców na miasto pozbawione większego militarnego znaczenia w obliczu zbliżającej się klęski Trzeciej Rzeszy do dziś budzi wątpliwości.
W rezultacie II wojny światowej zrujnowane Drezno trafiło w 1945 roku do komunistycznej – radzieckiej strefy okupacyjnej Niemiec, z której w 1949 utworzono Niemiecką Republikę Demokratyczną (NRD). W czasie trwania ustroju socjalistycznego wyburzono lub rozebrano wiele wartościowych pozostałości zbombardowanego miasta. Zaplanowano na nowo ciągi ulic, na pierwszym miejscu było budownictwo z wielkiej płyty. Dopiero potem nastąpiła odbudowa Zwingera, Opery Sempera, Kościoła Dworskiego i innych historycznych budowli.
Jesienią 1989 roku rozpoczęły się wiece i demonstracje opowiadające się za zjednoczeniem Niemiec, to były pierwsze oznaki rozpadu bloku wschodniego i upadku komuny. Po przemianach politycznych w 1990 roku Drezno znowu zostało stolicą Wolnego Kraju Saksonii. Dziś jest znowu w granicach zjednoczonych Niemiec.

Źródło: Wikipedia, Fundacja współpracy Polsko-Niemieckiej

Ciekawostka: Lew w herbie miasta to symbol dynastii Wettinów. Pojawił się już na pieczęci miejskiej w 1309 roku. Obecną formę miasto zatwierdziło w 1994 roku.

Co warto zobaczyć – informacje

Bogata historia miasta towarzyszy tu nam każdym kroku. Zwiedzanie najlepiej rozpocząć od Placu Teatralnego (Theaterplatz), mieści się on na północny zachód od Starego Miasta. Do tego miejsca zazwyczaj przyjeżdżają autobusy wycieczkowe i stąd możemy zobaczyć prawie wszystkie najważniejsze miejsca w Dreźnie. Na środku placu znajduje się pomnik króla Saksonii Jana Jerzego Wettyna siedzącego na rumaku. Plac usytuowany jest pomiędzy Zwingerem, gmachem Opery Sempera, a Kościołem katedralnym św. Trójcy.
Opera (Semperoper) to pierwszy zabytek jak zobaczymy na placu. Pierwszy budynek operowy jaki wzniesiono w tym miejscu był królewski teatr dworski w latach 1838–1841. W 1869 roku budynek spłonął. Już po czterech tygodniach po pożarze rozpoczęto budowę tymczasowego budynku teatralnego. W latach 1871-78 opera została odbudowana po raz drugi. Budynek otrzymał bogatą dekorację rzeźbiarską. Obok wejścia stanęły postacie Goethego i Schillera, w bocznych wnękach elewacji postacie Szekspira, Sofoklesa, Moliera i Eurypidesa. Podczas nalotu na Drezno w dniu 13 lutego 1945 budynek został zbombardowany i całkowicie spalony. Po wojnie ruiny zabezpieczono prowizorycznie. Dopiero w latach 1968–1976 wykonano prace studialne przygotowujące do odbudowy. 13 lutego 1985, w czterdziestolecie zburzenia, na otwarcie opery wystawiono Wolnego strzelca Carla Marii von Webera – powtarzając ostatnie przedstawienie sprzed zburzenia w dniu 31 sierpnia 1944. Po zjednoczeniu Niemiec opera otrzymała oficjalny tytuł „Saksońska Opera Państwowa” (Sächsische Staatsoper).

Katedra św. Trójcy

Rzeźba na budynku opery

Budynek Opery

Plac teatralny w tle Katedra św. Trójcy i rezydencja Wettynów

Z Placu teatralnego pierwsze kroki kierujemy do najpiękniejszego i najsłynniejszego zabytku w Dreznie – Kompleksu Pałacowego Zwinger. Ten architektoniczny klejnot Drezna, jest przykładem wręcz nałogowe dążenia Augusta Mocnego do przepychu i luksusu. Budowla powstała w latach 1710–1728 jako dzieło współpracy architekta Matthäusa Daniela Pöppelmanna i rzeźbiarza Balthasara Permosera, służyła początkowo jako oranżeria i kulisy dla dworskich festynów, później jako miejsce wystaw. August II szczodrze finansował budowę Pałacu mając nadzieję na objęcie tronu niemieckiego po śmierci cesarza Józefa I. Gdy okazało się, że nadzieja ta się nie ziści, jego zainteresowanie obiektem spadło. Drezdeński władca wolał skierować swoją uwagę na łatwiejsze do sfinansowania projekty, takie jak pałac w Pillnitz czy pałac Moritzburg. Podczas bombardowania w 1945 roku Zwinger został prawie całkowicie zniszczony. Jego odbudowa rozpoczęła się jeszcze w tym samym roku, gdy Drezno znajdowało się pod radzieckim zarządem okupacyjnym. W 1951 roku otwarto dla zwiedzających dziedziniec i pierwszą odbudowaną część kompleksu. Całość prac rekonstrukcyjnych została zakończona w 1963 roku.
Dziś ten pięknie prezentujący się zespół architektoniczny z piaskowca kryje w swoich słynnych zbiorach prawdziwe skarby, które tak naprawdę zawdzięczamy manii kolekcjonerskiej Augusta Mocnego. Aktualnie znajdują się tutaj zbiory z porcelany, przedstawiające zarówno porcelanę chińską czy japońską z XV wieku jak i znane w całych Niemczech wyroby z miśnieńskiej porcelany. Oprócz tego znajduje się tutaj także Salon matematyczno-fizyczny prezentujących zabytkowe instrumenty naukowe, Galeria Obrazów Starych Mistrzów, w której mieszczą się bogate zbiory dzieł malarstwa europejskiego, z okresu od XV do XVIII wieku m.in. obrazy takich malarzy jak Tycjan, Rembrandt czy Raffael Santi i jego dzieło Madonna Sykstyńska.

Ważne info
Na zwiedzanie wszystkich trzech budynków z wystawami powinniśmy zarezerwować sobie około 3 godzin. Zakupiony bilet upoważniają nas do zwiedzania wszystkich wystaw oraz Galerii Starych Mistrzów w Galerii Sempera. Ceny biletów (2018) normalny 10 €, ulgowy 7,50 €, dzieci i młodzież do 17 lat wstęp za darmo, grupa od 10 osób 9 €. Dziedziniec wewnętrzny oraz zewnętrzne tarasy Zwingera są ogólnie dostępne przez cały rok i wejście na nie jest bezpłatne – listopad–marzec do 20.00, kwiecień–październik do 22.00. Wystawy czynne 10.00–18.00, w poniedziałki muzea są nieczynne.

Część matematyczno-fizyczna, z prawej pawilon wałowy

Skrzydło wsch. galeria obrazów dawnych mistrzów

Główny plac w środku Pałacu

Skrzydło południowe – muzeum porcelany

Pawilon Wałowy od str. parku

Skrzydło północne od za pawilonem francuskim

Górna kondygnacja bramy koronnej

Galeria obrazów dawnych mistrzów

W pawilonie porcelany

Galeria porcelany

Galeria Pałacu Zwinger

Po drugiej stronie ulicy naprzeciwko Pałacu Zwinger na Starym Mieście znajduje się kolejny zabytek Drezna – Zamek Rezydencyjny Wettynów (Residenzschloss). W XII wieku stał w tym miejscu zamek, o którym dziś świadczą już tylko fundamenty wieży. Gdy Drezno stało się w 1485 roku stałą rezydencją władców, nastąpiła przebudowa średniowiecznego zamku w budowlę renesansową. Przez stulecia wielokrotnie przebudowywany i poszerzany, był siedzibą saskich księciów, elektorów i królów. W 1701 roku zamek częściowo spłonął. Do odbudowy August II Mocny zatrudnił znanych architektów i artystów, wśród nich twórcę Zwingeru. Do 1918 roku zamek służył jako siedziba rządu. W 1945 roku zamek został również zniszczony jak w/w obiekty podczas alianckiego nalotu dywanowego na Drezno. Kilkufazowa odbudowa trwała aż do 2004, kiedy zamek udostępniono zwiedzającym. Do kompleksu zamkowego należy również dziedziniec stajenny wraz z Długim Korytarzem. Dziedziniec stajenny służył w czasach renesansu jako plac turniejowy i festynowy dziś jest uważany za najstarszy zachowany obiekt tego rodzaju. W zamku Residenzschloss mieszczą się Państwowe Zbiory Sztuki. Od roku 2004 można zwiedzić Nowe Zielone Sklepienie, natomiast w roku 2006 powstało znajdujące się na parterze Historyczne Zielone Sklepienie. W roku 2010 nastąpiło otwarcie Komnaty Tureckiej, która jest częścią drezdeńskiej zbrojowni. W niej znajduje się niezwykła kolekcja dzieł sztuki z Imperium Osmańskiego. Ponadto można zobaczyć Gabinet Miedziorytów i Gabinet Numizmatyczny. Dzięki rekonstrukcji w 2013 roku, zgodnej ze stanem faktycznym komnat za czasów Augusta II Mocnego, rezydencji Wettynów został przywrócony dawny blask.
Kolejnym ciekawym zabytkiem Drezna położonym nieopodal zamku i którego nie sposób ominąć jest malowidło ścienne zdobiące zewnętrzną ścianę gmachu „Langer Gang” mieści się przy łączącej zabytki drezdeńskiego Starego Miasta, na ulicy Augustusstrasse. Ten imponujący obraz ścienny tzw. „Orszak Książęcy” liczy sobie 101 m długości i składa się z 25 000 płytek wykonanych z porcelany miśnieńskiej. Malowidło zostało wykonane w celu upamiętnienia 800–letniej historii władców z dynastii Wettynów, władających Saksonią w latach 1123–1918. W przedstawieniu znalazły się łącznie 94 osoby, z których 35 stanowią margrabiowie, hrabiowie, książęta i królowie Saksonii, w tym królowie Polski August II Mocny i August III Sas oraz książę warszawski Fryderyk August I, pozostałe 59 postaci to wizerunki podążających pieszo naukowców, artystów, rzemieślników, żołnierzy, dzieci i chłopów.

Ważne info
Ceny biletów, rezerwacja, godziny otwarcia w Zamku Rezydencyjnym Opisy pomieszczeń; Zielone Sklepienie, Gabinet Miedziorytów, Gabinet Numizmatyczny, Zbrojownia dostępne są tutaj . Wejście na dziedziniec jest bezpłatne, we wtorki nieczynne.

Zamek rezydencjalny – siedziba Wettynów, skrzydło zach.

Zamek połączony mostkiem z rezydencją Hrabiny Costel Matresy Augusta Mocnego

Siedziba Wettynów

Elewacja północna, brama do miasta

Plac zamkowy

Plac zamkowy, pomnik Fryderyka Augusta I

Krużganki na małym dziedzińcu zamku

Mur zewnętrzny Stallhof, przy Augususstrasse – Orszak Książęcy

Orszak Książęcy

Kolejnym miejscem, które powinniśmy zobaczyć jest Nowy Rynek (Neumarkt). Podczas II wojny światowej został prawie całkowicie zniszczony wskutek alianckiego nalotu. Po usunięciu ruin plac ten był wykorzystywany przez wiele dziesięcioleci jako parking. Pod sowiecką okupacją, a później w czasach NRD, część placu zabudowano, odtworzono i wyremontowano także kilka historycznych obiektów, jednak większość placu pozostała niezabudowana. Po upadku komunizmu i zjednoczeniu Niemiec podjęto decyzję o przywróceniu Neumarkt do stanu przedwojennego. Dzięki inicjatywie mieszkańców Drezna i nie tylko odbudowano kościół Frauenkirche korzystając częściowo z jego gruzów, następnie krok po kroku zaczęto odbudowywać stare budynki, wiernie odtwarzając ich barokowe fasady rodem z XVII stulecia. Na Nowym Rynku zobaczymy wiele ciekawych obiektów jak choćby w/w Kościół Marii Panny (Frauenkirche). Ta monumentalna świątynia pierwotnie zbudowana została w latach 1726- 1743. Podobnie jak inne budynki Drezna, podczas bombardowania została zburzona. Za czasów NRD pozostała trwałą ruiną służącą za pamiątkę okropieństw wojny, dopiero po upadku muru berlińskiego odbudowana w latach 1994–2005, częściowo z oryginalnych kamieni dawnej budowli. Z pomnika wojny Kościół Marii Panny przeistoczył się w symbol pojednania. W tej chwili jest jednym z najbardziej znanych i rozpoznawalnych w Europie zabytków protestanckiej architektury sakralnej. Zwiedzanie kościoła jest darmowe, w weekendy wstęp ograniczony ze względu na odbywające się nabożeństwa i koncerty. Na placu przed Frauenkirche możemy zobaczyć również pomnik Marcina Lutra. Odlany z brązu pomnik to dzieło rzeźbiarza Adolf von Donndorfa z 1885 roku, przetrwał bombardowanie. Został odrestaurowany i powrócił na swoje dawne miejsce przed wejściem do kościoła.
W odległości zaledwie kilku kroków, przy Georg-Treu-Platz, schody prowadzą do starej fortyfikacji miasta – do Tarasu Brühla (Brühlsche Terasse) nazywane również „Balkonem Europy” to promenada spacerowo-widokowa, rozciągająca się na północ od placu Neumarktu i położona bezpośrednio nad rzeką Łabą. Tarasy Brühla znajdują się w bezpośrednim sąsiedztwie głównych atrakcji i zabytków w Dreźnie. Zostały wzniesione na pozostałościach po umocnieniach miejskich. Z tarasu wychodzą bezpośrednie wejścia i fasady Akademii Sztuk Pięknych, Albertinum i Sądu Najwyższego Saksonii. Tarasy zawdzięczają swoją nazwę Henrykowi Brühlowi, który w latach 1739-1748 wybudował dla siebie w twierdzy obronnej pałac. W roku 1814 przypałacowy ogród został wyposażony w rozległe schody i przekazany do użytku publicznego. W sklepieniach pod tarasami Johannowi Friedrichowi Böttgerowi udało się w roku 1708 po raz pierwszy w historii Europy utwardzić porcelanę.

Tarasy Buhla (Bruhlsche Terasse)

Akademia Sztuk Pięknych przy tarasach

Fasada budynków m.in. Akademia Sztuk Pięknych i muzeum Państwowych Zbiorów Sztuki

Kościół Marii Panny – elewacja frontowa, z lewej pomnik Lutra

Ołtarz kościoła, fragmenty ocalałe z bombardowanie II wojny światowej

Kościół Marii Panny (Frauenkirche)

Saksońska Kancelaria Państwowa – siedziba premiera Saksonii

Budynek Ministerstwa Finasów

Jarmark na starym rynku

Nowy rynek, pomnik króla Fryderyka Augusta Mocnego II, hotel de Saxe

Pozostały nam jeszcze dwa kościoły, Katedra Świętej Trójcy (Hofkirche), nazywa również Katedrą Dworską oraz Kościół Świętego Krzyża (Kreuzkirche). Ten pierwszy Drezdeński Kościół Hofkirche usytuowany jest nieopodal rezydencji Wettynów na Starym Mieście w centrum, przy ulicy Schlosstrase. Świątynia jest jedną z największych nowożytnych budowli sakralnych na terenie Saksonii. Wybudowana w latach 1738–1754 w stylu barokowym przez włoskiego architekta jako katolicka Katedra Dworska na polecenie Augusta III Sasa. Podczas nalotu w czasie II wojny światowej również zniszczona. Odbudowa trwała do 1965 roku. W roku 1980 Kościół Dworski otrzymał nową nazwę: Katedra biskupstwa drezdeńsko-miśnieńskiego. Do wyposażenia kościoła należy wiele bezcennych dóbr kultury z XVIII wieku, które przetrwały bombardowanie m.in. ołtarz z białego marmuru, rokokowa ambona, obraz ołtarzowy przedstawiający scenę Wniebowstąpienia Chrystusa pędzla Antona Raphaela Mengsa oraz organy. W krypcie kościoła znajdują się grobowce Wettinów oraz srebrna kapsuła z sercem polskiego króla Augusta Mocnego, dodajmy ciało króla zostało pochowane w katedrze wawelskiej, wnętrzności złożono w kościele Kapucynów w Warszawie. Zwiedzanie świątyni nie jest możliwe w czasie mszy i nabożeństw. W przewodnikach można wyczytać, że msza w języku polskim odbywa się w każdą niedzielę o godzinie 16:30.
Kolejny Kościół Świętego Krzyża mieści się w samym centrum Starego Miasta. Ta ewangelicka Katedra jest miejscem nie tylko nabożeństw, ale również największą salą koncertową miasta. Wystrój kościoła ze względu na ograniczone środki po zniszczeniach z 1945 roku jest bardzo skromny. Jego historia sięga aż do roku 1215, dzisiejszy wzniesiony został w latach 1765–1792 pod nazwą Kreuzkirche w stylu późnego baroku i wczesnego klasycyzmu w miejscu, gdzie wcześniej stały trzy budowle sakralne. W swej historii kościół był pięć razy niszczony lub spalony przez pożary (1491,1669,1760,1879,1945). Pierwsze nabożeństwo ewangelickie odprawiono tutaj w 1539 roku, to zapoczątkowało reformację na na terenie całego Księstwa Saksońskiego. Kościół otwarty jest codziennie na ciche nabożeństwo i zwiedzanie. Wieża też zaprasza warto więc pokonać 256 stopni i z wysokości 54 metrów podziwiać wspaniałą panoramę Drezna i okolicy. Przy okazji zobaczyć pięć dzwonów wykonanych z brązu, drugich co do wielkości w całych Niemczech. Wejście na wieżę znajduje się wewnątrz kościoła, tam również można kupić bilety wstępu.

Katedra św. Trójcy (Hofkirche), elewacja północna i zachodnia

Katedra św. Trójcy elewacja wsch.

Kościół św. Krzyża

Kościół św. Krzyża wnętrze

Kościół św. Krzyża, zdjęcia zniszczeń wojennych

Katedra św. Trójcy nazywaną Dworską

Katedra św. Trójcy – ołtarz boczny

Opisane tu miejsca to tylko te najważniejsze, które jesteśmy w stanie zobaczyć podczas jednodniowego pobytu. Drezno jak pisałem wyżej to bogata historia, która towarzyszy nam na każdym kroku i aby zobaczyć naprawdę wszystko trzeba zarezerwować sobie dodatkowo 2-3 dni, ale polecam tu wpaść mimo wszystko choć na jeden dzień bo naprawdę warto.

Źródło: Wikipedia.de / kultura, zabytki, historia www.drezno.info / Drezno przewodnik po mieście / Materiały promocyjne miasta Drezno

Czy wiesz że…Drezno było miejscem pobytu wielu Polaków? Przebywał tu m.in. Jan Henryk Dąbrowski uczestnik insurekcji kościuszkowskiej, twórca Legionów Polskich we Włoszech, Hugo Kołłątaj, Kazimierz Pułaski, Juliusz Słowacki, Adam Mickiewicz, w Dreźnie powstał jego utwór III części „Dziadów. Przez ponad 20 lat mieszkał i tworzył tu również Józef Ignacy Kraszewski. W 1835 roku w Dreźnie gościł Fryderyk Chopin, tu poznał Marię Wodzińską, z którą zaręczył się w kolejnym roku. To tylko ci najwżniejsi, lista jest naprawdę bardzo długa [patrz Wikipedia].

Grzegorz R.

#TuiTamINFO to ktoś, kto ostatnio ma dużo czasu i zwykle udaje Mu się gdzieś "uciec" bliżej lub dalej. Oczywiście stara się mieć ze sobą aparat. Kiedy nie podróżuje to prawdopodobnie delektuje się ciszą domowego spokoju lub odkrywam najgłębsze sekrety najnowszych urządzeń technologicznych.

ZOSTAW ODPOWIEDŹ Anuluj odpowiedź

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.

Ponieważ podróżowanie stało się dla Mnie łatwiejsze, a ostatnio mam trochę więcej czasu, to zwykle udaje mi się gdzieś „uciec” kilka razy w roku, bliżej lub dalej. Oczywiście staram się mieć ze sobą aparat. Fotografia nie jest moim sposobem na życie, to raczej amatorska pasja i według mnie, może być sposobem komunikowania się z innymi. Myślę, że większość amatorów robi to z tych samych powodów, dla radości tworzenia, miłości do podróży i fotografii. Dołożyłem wszelkich starań, aby treść była jak najbardziej zgodna z rzeczywistością, wykorzystując do tego celu, przewodniki, informatory, biuletyny, książki historyczne, archiwa, biblioteki internetowe itp. Będę wdzięczny za wskazówki dotyczące błędów i nieaktualnych informacji. Wszelkie uwagi są dla mnie bardzo cenne i mile widziane, dzięki nim będę mógł dokonać jak najszybciej korekt w opisach.