Strzelce Opolskie to miasto położone we wschodniej części województwa opolskiego, w powiecie strzeleckim, historycznie leży na Górnym Śląsku. Jako miasto rozwinęło się z pierwotnej leśnej osady targowej, o której wzmianki pojawiają się w dokumentach już w XIII wieku. W kwestii założenia miasta na prawie niemieckim nie ma jednej konkretnej daty. Dane źródłowe sugerują różne daty: 1290, 1305, 1320, 1362 r. Prawdopodobnie, po zniszczeniu osady w 1273 roku podczas najazdu Bolesława Wstydliwego, nastąpiła lokacja Strzelec w 1290 roku (ta data w dokumentach pojawia się najczęściej) przez piastowskiego księcia opolskiego Bolka I, który rozpoczął budowę miasta, a w 1313 roku zbudował zamek myśliwski. Pierwsze wzmianka o murowanej warowni pochodzą z lat 1324-1356. Ze znanych dziś historycznych przekazów wiadomo jest też, że w 1327 roku miasto było otoczone murami, a zamek, którego mury miały grubość dochodzącą do 2 metrów, był elementem tego systemu obronnego. W obrębie murów miejskich znajdowały się też dwie bramy obronne: Opolska i Krakowska.
Pałac lata 1920-1930 od strony parku
Po wydzieleniu księstwa strzeleckiego istniejącego przez niemal cały wiek XIV, zamek funkcjonował jako siedziba samodzielnego władcy księcia Alberta strzeleckiego (1366-1375), syna księcia Bolesława I. Po śmierci Alberta w 1370 roku księstwo wraz z zamkiem strzeleckim przeszło na Piastów niemodlińskich, a po ich wygaśnięciu w 1382 roku na książąt opolskich. Po bezpotomnej śmierci ostatniego z nich w 1532 roku, Jana Dobrego, księstwo opolsko-raciborskie obejmujące Strzelce stało się własnością króla czeskiego Ferdynanda Habsburga. Ten z kolei oddał je w zastaw margrabiemu Jerzemu Hohenzollern-Ansbachowi. Do 1534 zamek strzelecki składał się z kilkunastu pomieszczeń i miał co najmniej dwie kondygnacje. W najstarszej części stały kręcone drewniane schody. Był wówczas budynkiem mocno zrujnowanym, który wymagał pilnego remontu.
W 1562 Ferdynand I w zamian za pożyczone pieniądze oddał w dzierżawę Strzelce i okoliczne posiadłości Georgowi von Redernowi. Według opisu Rederna zamek był tak zniszczony, że tylko kilka izb nadawało się do zamieszkania, a stan murów przez brak dachu pogorszył się do tego stopnia, że nadawały się do rozbiórki. Mimo to nowy zarządca postanowił go odbudować. Prawe skrzydło zamku po stronie czworobocznego dziedzińca wzniesiono od podstaw; pozostałe części pałacu poddano gruntownej renowacji. Obok dziedzińca na parterze znajdował się pokój dla dam dworu, a na piętrze pierwszym skarbiec rodzinny. W zachodniej części starego skrzydła znajdowała się tzw. sala na jednym słupie. Było to pomieszczenie, na środku którego stała kolumna połączona sklepieniem krzyżowym z sufitem. Odbudowa zrujnowanego zamku przebiegała w latach 1562–1596 i jak podają źródła, była długa i bardzo kosztowna do tego stopnia, że swój udział w niej miała nawet Rada Miejska, która ufundowała zakup 40 tys. cegieł. Rodzina von Redern w posiadaniu majątku strzeleckiego była do śmierci Georga von Redern młodszego w 1637 roku. Po jego śmierci Strzelce stały się własnością jego siostry, następnie córki, po której dziedziczył Siegfried von Promnitz, a ten z kolei zapisał je w testamencie Gustawowi, synowi Kaspara Colonny. W ten to sposób rozpoczęło się ponad 150-letnie panowanie rodu Colonna w mieście. Z informacji które przetrwały z tych czasów wynika, że dobudowano w tym czasie skrzydło południowe, kaplicę oraz istniejącą do dziś bramę wjazdową.
Jednak największych zmian w wyglądzie zamku i okolicy dokonała rodzina Renard, właściciele w latach 1807-1932. Dla zamku rozpoczął się wówczas okres rozkwitu, ponieważ hrabia potraktował go jako swoją siedzibę rodową. Jego przebudowa spowodowała, że znikły poprzednie cechy stylowe zamku. Powiększono zachodnie skrzydło, położono nowy tynk, wybudowano wieżę zamkową. Przy zachodnim skrzydle wzniesiono dużą stajnię, tzw. masztalarnię. Hrabia zlecił także urządzenie parku w stylu angielskim. Wybudowano w nim oranżerię, ananasarnię i bażanciarnię. Do majątku należał także okazały budynek Dyrekcji Dóbr Hrabiowskich i tzw. czworaki dworskie. W 1826 zakończono budowę protestanckiego kościoła Bożego Ciała na działce podarowanej przez Renarda. Naprzeciw niego, tuż obok murów średniowiecznych około roku 1837 dzięki inicjatywie żony – Eufemii rozpoczęto budowę kaplicy-mauzoleum, gdzie wybudowano podziemia, które były miejscem pochówku członków rodziny Renarda. Niestety, większość z w/w zabytków nie przetrwała do współczesnych nam czasów.
Ostatnim właścicielem, w okresie międzywojennym, jest ród hrabiów Castell-Castell. Wówczas to zamek nie uległ poważniejszym zmianom zewnętrznym, przebudowano i unowocześniono jedynie zamkowe wnętrza. Udoskonalono system kanalizacyjny, doprowadzono łazienki i toalety do standardów europejskich. Wolfgang zu Castell-Castell zmarł w 1940 po ciężkiej chorobie. Został pochowany w strzeleckim parku. Ostatnim hrabią na strzeleckich włościach był najstarszy syn zmarłego, osiemnastoletni Prosper Castell-Castell. Wraz z matką Sybillą i bratem Lutzem mieszkali jeszcze w zamku przez pięć lat.
Popularne w tej chwili... 
