Dwór zwany Zameczkiem w Błogocicach

Błogocice dawniej wieś, a od 1923 roku południowa część miasta Cieszyna. Po raz pierwszy wieś wzmiankowana była w 1442 roku, zaś w roku 1447 roku wspomniany jest, będący własnością cieszyńskich książąt piastowskich folwark książęcy. W pierwszej połowie XVI wieku wieś trafiła w ręce rodziny Mitmayerów i to oni najprawdopodobniej wystawili położony na niewielkim wzniesieniu, nad korytem rzeczki Puńcówki, spory dwór z murowaną, mieszkalną wieżą, w której do dziś zachowały się renesansowe, architektoniczne relikty.

Zdjęcia z książki M. Makowskiego ” Szlacheckie siedziby na Śląsku Cieszyńskim”

W kolejnych latach i wiekach dwór zmieniał swoich właścicieli, przechodząc sukcesywnie z rąk do rąk właścicieli Błogocic, m.in. Sobków, Marklowskich, Lechnitich, Spensów, które w mniejszym lub większym stopniu dokonywały jego remontów i przebudowywały obiekt wg własnych upodobań. W końcu XVII wieku dwór z powrotem stał się własnością cieszyńskich książąt, tym razem z dynastii habsburskiej. W 1789 roku we dworze tymczasowo mieszkały nawet siostry elżbietanki, gdy ich klasztor przy cieszyńskim rynku spłonął podczas wielkiego pożaru miasta w 1789 roku. W 1797 roku Błogocice weszły w skład dóbr Komory Cieszyńskiej, a trzy lata później w 1800 roku z inicjatywy jednego z najważniejszych przedsiębiorców w monarchii habsburskiej, barona Wilhelma von Mundy założono we dworze oraz pobliskim folwarku i młynie przędzalnię z wałkownią sukna.
Na początku XX wieku (1906 roku) arcyksiążę Fryderyk zamienił tę posiadłość na inną z Pawłem Stonawskim, tym samym dwór w Błogocicach przestał należeć do Habsburgów. Stonawski przebudował obiekt na styl wiedeński i aż do lat 80-tych XX wieku posiadłość należała do tej rodziny. Dzisiejszy dwór po ostatniej przebudowie i swoim usytuowaniu na wzgórzu robi wrażenie niewielkiego, malowniczego zamku obronnego, stąd zapewne nazwa „Zameczek w Błogocicach„. Należy do osoby prywatnej i nie jest udostępniony do zwiedzania, można go podziwiać jedynie z zewnątrz, choć jeszcze kilkanaście lat temu, o czym warto wspomnieć mieścił stylową restaurację „Liberum Veto”, która jednak została zamknięta. Organizowane były w nim także wystawy obrazów i rzeźb.

Figura św. Jana Nepomucena z Błogocic

Koniecznie trzeba zamieścić parę zdań o stojącej od prawie 300 lat pod błogocickim „zameczkiem” figurze patrona Jezuitów, Pragi, spowiedników, dobrej sławy, tonących, a także mostów – Św. Jana Nepomucena. Późnobarokowa figura została ufundowana w 1729 roku przez Jana Antoniego de Lechniti von Friedenburg jednego z właścicieli posiadłości, choć nie wiadomo kto ją wykonał. Całą kompozycję rzeźbiarską zrealizowano z piaskowca, na jej cokole znajduje się inskrypcja z chronostychem (tłum. przeróżne sposoby zapisu dat), a powyżej tablica z herbem fundatora, zaś po bokach ozdobiona jest girlandami kwiatów i owoców. Sama postać, Jana Nepomucena jest w sutannie i komży, z kapłańskim biretem na głowie. Prawą ręką podtrzymuje spory krucyfiks, w lewej trzyma sporządzoną z blachy gałązkę palmy – symbol męczeństwa. Podobnie z blachy wykonana została aureola wokół głowy, z pięcioma gwiazdami atrybutami świętego nawiązującymi do legendy jego martyrologii. Takie wykonanie, według znawców stawia figurę św. Jana Nepomucena w rzędzie jednych z najlepszych przykładów późnobarokowej rzeźby kamiennej na Śląsku Cieszyńskim.

Źródło: Fragmenty z opisu książki Mariusza Makowskiego tytuł artykułu: „Figura św. Jana Nepomucena z Błogocic i jej fundator Jan Antoni Lechniti von Fridenburg” (str. 20-26)

Grzegorz R.

#TuiTamINFO to ktoś, kto ostatnio ma dużo czasu i zwykle udaje Mu się gdzieś "uciec" bliżej lub dalej. Oczywiście stara się mieć ze sobą aparat. Kiedy nie podróżuje to prawdopodobnie delektuje się ciszą domowego spokoju lub odkrywam najgłębsze sekrety najnowszych urządzeń technologicznych.

ZOSTAW ODPOWIEDŹ Anuluj odpowiedź

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.

Ponieważ podróżowanie stało się dla Mnie łatwiejsze, a ostatnio mam trochę więcej czasu, to zwykle udaje mi się gdzieś „uciec” kilka razy w roku, bliżej lub dalej. Oczywiście staram się mieć ze sobą aparat. Fotografia nie jest moim sposobem na życie, to raczej amatorska pasja i według mnie, może być sposobem komunikowania się z innymi. Myślę, że większość amatorów robi to z tych samych powodów, dla radości tworzenia, miłości do podróży i fotografii. Dołożyłem wszelkich starań, aby treść była jak najbardziej zgodna z rzeczywistością, wykorzystując do tego celu, przewodniki, informatory, biuletyny, książki historyczne, archiwa, biblioteki internetowe itp. Będę wdzięczny za wskazówki dotyczące błędów i nieaktualnych informacji. Wszelkie uwagi są dla mnie bardzo cenne i mile widziane, dzięki nim będę mógł dokonać jak najszybciej korekt w opisach.