Miasto Tarnów położenie, pochodzenie nazwy, historia
Tarnów jest miastem położonym w województwie małopolskim, przy ujściu rzeki Białej do Dunajca. Nazwa miejscowości, jak pisze kronikarz Jan Długosz wywodzi się od krzewów tarniny porastającej Górę św. Marcina , gdzie dziś znajdują się ruiny zamku. Inne opracowania mówią, iż nazwa Tarnów pochodzi od imienia rycerza Tarna, który założył tu osadę i był jej pierwszym właścicielem, a zarazem protoplastą rodu Leliwitów. Przyjmuje się, że pierwszy gród słowiański powstał w IX wieku na w/w Górze św. Marcina w odległości około 3 kilometrów od centrum dzisiejszego miasta (teren wsi Zawada). Otoczony był umocnieniami w postaci wysokich wałów i funkcjonował do początku XI wieku. Jednak pierwsza pisemna wzmianka o Tarnowie pochodzi z 1124 roku, osada została wymieniony wtedy jako wieś należąca do opactwa Benedyktynów w Tyńcu . W 2 połowie XIII wieku w miejscu dzisiejszego miasta Tarnowa powstała wieś o tej samej nazwie. Była ona własnością rycerską. Pierwsza wzmianka o niej pochodzi z 1309 roku. W 1327 roku jako Tarnów Wielki stała się w całości własnością Spycymira, wojewody krakowskiego, a w 1328 roku otrzymał od króla Władysława Łokietka sąsiadujący z Tarnowem Wielkim Tarnów Mały czyli dzisiejszy Tarnowiec. Lokacja miasta miała miejsce 7 marca 1330 roku. Akt lokacyjny zachował się i jest przechowywany w Bibliotece Książąt Czartoryskich w Krakowie . Miasto stanowiło własność potomków Spycimira noszących nazwisko Tarnowskich do 1567 roku i było w owym czasie prawdopodobnie największym miastem prywatnym w Królestwie Polskim.
Popularne w tej chwili...
Próbna rekonstrukcja zamku w końcu XIV w.
Największy rozkwit miasta łączy się z osobą znakomitego wodza, polityka i pisarza, hetmana wielkiego koronnego Jana Tarnowskiego (1488-1561). W 1570 roku Tarnów przeszedł, drogą małżeństwa córki hetmana Zofii, w posiadanie książąt Ostrogskich. Po śmierci męża Zofii, księcia Konstantego Ostrogskiego w 1588 roku, miasto wraz z okolicą przechodziło w ręce kilku właścicieli. W tym okresie liczne pożary, zarazy, następnie wojny, a przede wszystkim chciwość właścicieli, zrujnowały dobrobyt miasta. Podniesienie z upadku, miasto zawdzięcza kolejnym dziedzicom, książętom Sanguszkom , którzy w 1723 roku przejęli je w posiadanie po Lubomirskich.
Rzeczpospolita jednak w owym czasie powoli zmierzała już do upadku, czyli od I rozbioru, gdzie Tarnów znalazł się pod zaborem austriackim, w tzw. Galicji. Paradoksalnie jednak władze zaborcze przyczyniły się do rozwoju miasta. Sprzyjało temu przejęcie go z rąk prywatnych i zlokalizowanie tutaj siedziby powiatu, a od 1785 roku biskupstwa. Wiek XIX, a w zasadzie jego druga połowa była okresem gwałtownego rozwoju miasta. Wprowadzono oświetlenie gazowe, prowadzono z wielkim rozmachem prace urbanizacyjne, zaczęły pojawiać się stałe placówki kulturalne, w tym pierwsze na ziemiach polskich Muzeum Diecezjalne. Tarnów został połączony linią kolejową z Krakowem . W 1870 roku Tarnów liczył ponad 21 tys. mieszkańców i był trzecim miastem pod względem liczby ludności w tej części kraju, po Lwowie i Krakowie.
Część miasta 1800r. Bastion, wieża i kolegiata
Początek XX wieku to kolejne inwestycje, miasto dalej się rozwija i rozrasta. Powstają m.in. nowoczesne wodociągi, elektrownia i nowy gmach dworca kolejowego. W 1911 roku uruchomiono linię tramwaju elektrycznego o długości 2580 m. I wojna światowa to rosyjska okupacja miasta, która rozpoczęła się 10 listopada 1914 roku, trwała do 6 maja 1915 roku. W końcu października 1918 roku Tarnów jako pierwsze miasto w Polsce odzyskał wolność. W okresie II Rzeczypospolitej, w latach 1918-1939, miasto stało się ważnym ośrodkiem przemysłowym. Wybudowano wówczas Państwową Fabrykę Związków Azotowych (dzisiaj Grupa Azoty). Tu warto podkreśli, że ta jedna z największych inwestycji przemysłowych Polski międzywojennej przyczyniła się znacznie do rozwoju miasta. Tuż przed wybuchem wojny II wojny światowej Tarnów liczył prawie 40 tys. mieszkańców, z czego połowę ludności stanowili obywatele pochodzenia żydowskiego.
Tarnowski Ratusz ok. 1915r.
Rozpoczęcie drugiej wojny światowej w Tarnowie miało miejsce 28 sierpnia 1939 roku, kiedy to na dworcu kolejowym, wybuchła bomba zegarowa, pozostawiona przez niemieckiego dywersanta. Wyzwolenie spod hitlerowskiej-niemieckiej okupacji nastąpiło w styczniu 1945 roku. Powoli zaczęły odradzać się placówki kultury zlikwidowane podczas wojny. Powstało Muzeum Ziemi Tarnowskiej na bazie istniejącego od 1927 roku Muzeum Miejskiego. Tarnów stał się miastem powiatowym w woj. krakowskim. W 1975 roku, w wyniku reformy administracyjnej kraju, został siedzibą województwa. Miasto stało się ważnym ośrodkiem administracyjnym, gospodarczym i kulturalnym regionu. Okres III Rzeczypospolitej po 1989 roku to przemiany polityczne i gospodarcze. Większość zakładów przemysłowych po 1990 roku zrestrukturyzowano lub sprywatyzowano, część z nich upadła. Z dniem 1 stycznia 1999 roku miasto straciło status województwa. Dziś Tarnów jest drugim co do liczby mieszkańców miastem w Małopolsce, oraz ważnym ośrodkiem gospodarczym, kulturalnym i komunikacyjnym województwa małopolskiego.
Źródło: www.tarnow.pl / Informatory, przewodniki o mieście Tarnów / Wikipedia.pl
Poznaj najważniejsze zabytki Tarnowa
Zwiedzanie Tarnowa należałoby chyba rozpocząć od zwiedzenia ruin zamku na górze św. Marcina położonego ok. 3 km od centrum miasta. Ponieważ właśnie w tym miejscu powstał tutaj pierwszy gród i tu zaczyna się historia tego miasta. Ale to jest raczej atrakcja dla maniaków takich jak Ja lubiących takie klimaty, bo po zamku niewiele zostało, a użycie słowa „ruina” jest chyba na wyrost. Jedynie co się będzie podobać jeśli odwiedzimy to miejsce to piękna panorama na miasto.
Panorama na miasto Tarnów z ruin zamkowych.
Tarnów to miasto pełne niespodzianek, gdzie na każdym kroku widoczna jest jego bogata historia i kultura regionu. Miasto było świadkiem wielu ważnych wydarzeń historycznych, w tym zniszczeń i późniejszej odbudowy. W dobie renesansu był jednym z najpiękniejszych miast w Polsce, dlatego dziś jest mnóstwo miejsc do odwiedzenia. Wycieczkę po Tarnowie jeśli mamy niewiele czasu najlepiej rozpocząć od odwiedzenia Informacji Turystycznej mieszącej się na Rynku Głównym ul. Rynek 7. W niej możemy zaopatrzyć się w niezbędne przewodniki, informatory, mapki dla pieszych i rowerzystów czy plan miasta. Samo zwiedzanie uzależnione jest od czasu jaki na to mamy, ale niezależnie od tego ile go mamy raczej powinniśmy zacząć od tarnowskiej starówki. Większość miejsc do zwiedzania oddalona jest w niewielkiej odległości od siebie i wystarczy nam naprawdę kilka godzin aby zobaczyć to co najważniejsze.
Przewodniki i informatory Mapka najważniejszych miejsc
Rynek, Ratusz i kamienice Starego Miasta Najstarszym i głównym placem Tarnowa jest rynek. Prostokątny plac rynkowy wytyczono w 1330 roku. Zasadniczo nie zmienił on swojego kształtu do dzisiaj. Jest on typowy dla miast zakładanych na prawie magdeburskim. W ciągu wieków zmieniały się jednak stojące przy Rynku budynki. Obecnie jest ich 24, łącznie ze stojącym pośrodku ratuszem. Kiedyś Plac rynkowy był miejscem, gadzie toczyło się życie miasta, odbywały się targi, jarmarki, wykonywano wyroki sadowe. Domy stojące przy Rynku przeważnie stoją na piwnicach zbudowanych w XV i XVI wieku, chociaż niektóre z nich powstały dużo później. Najbardziej godny uwagi jest stojący pośrodku, z zachowanymi gotyckimi fragmentami pierwotnej architektury Ratusz z wieżą gotycko-renesansowa o wysokość 28 metrów. Pierwszy gotycki ratusz wzniesiono, w drugiej połowie XIV wieku. Obecny ratusz, powstawał w wyniku stopniowej przebudowy od XV do XVI wieku. Obecnie w ratuszu znajduje się oddział Muzeum w Tarnowie.
Muzeum w Ratuszu – Galeria ze zbiorów książąt Sanguszków
To chyba najładniejsze muzeum w Tarnowie i zdecydowanie polecam go odwiedzić. Warto w tym miejscu podkreślić, że jest możliwość kupienia karnetu, który upoważnia nas do odwiedzenia 6 filii Muzeum w Tarnowie m.in. Siedziba (Rynek 3), Ratusz (Rynek 1), Muzeum Historii Tarnowa i Regionu (Rynek 20-21), Muzeum Etnograficzne (ul. Krakowska 10), Galeria „Panorama” (Plac Dworcowy 4), Regionalne Centrum Edukacji o Pamięci (ul. Mościckiego 29). Wystawę w Ratuszu otwiera ekspozycja stała poświęcona polskiej kulturze szlacheckiej – „W kontuszu i przy szabli”. Zobaczymy na niej m.in. zbrojownie sarmacką. Wśród eksponatów prezentowane jest uzbrojenie jazdy polskiej oraz unikatowa kopia husarska. W kolekcji broni białej eksponowane są szable polskie z XVIII i XIX wieku. Osobną grupę stanowi broń perska i turecka. Na wystawie znajduje się również oprzyrządowanie jeździeckie. Szczególnie ceny jest rząd koński dekorowany rubinami, wykonany w 2 połowie XVII wieku. Kolejna kolekcja to zbrojownia myśliwska. Tu prezentowana jest broń palna używana dla rekreacji, do polowań i sportu, ale także służąca do samoobrony i pojedynków. Kolejna sala to Sala Rady, tu zobaczymy porcelanę i szkło. Eksponaty pochodzą z okresu od XVI do XIX wieku. Na wystawie dominują zbiory pochodzące z najstarszej europejskiej manufaktury porcelany w Miśni. Kolejne miejsce to Sala Pospólstwa czyli Galeria Portretu Staropolskiego. To największe pomieszczenie ratusza. Nazwa sali pochodzi od funkcji jaką dawniej pełniła. Zgromadzeni w niej mieszczanie obradowali nad ważnymi sprawami miasta. Obecnie mieści Galerię Portretu Staropolskiego, z okresu od XVI do XVIII wieku. Pokazany na wystawie zespół portretów, jest jednym z najliczniejszych i najcenniejszych w Polsce.
Muzeum historii Tarnowa i Regionu
Muzeum funkcjonuje w dwóch renesansowych kamienicach zlokalizowanych przy północnej pierzei tarnowskiego rynku. Historia starszej z nich (Rynek 20) sięga 1565 roku, młodszej (Rynek 21) prawdopodobnie 1568 roku. Jak sam tytuł wystawy wskazuje, ekspozycja przedstawia historię miasta i regionu. Przewodnikiem po dziejach Tarnowa jest kataryniarz. Zwiedzając, idziemy ścieżką wyznaczoną przez taśmę katarynki, na jej trasie zobaczymy liczne ciekawostki i najcenniejsze obiekty ze zbiorów muzeum. Przechodząc przez klimatyczne piwnice, trafimy do czasów prehistorycznych, odwiedzimy gospodę cechową czy znajdziemy się w tramwaju. Przeniesiemy się również w czasy II wojny światowej i PRL-u. Na najwyższym piętrze wystawy ukazane zostały charakterystyczne dla miasta budynki i wybitne postacie.
Muzeum Ziemi Tarnowskiej
Muzeum Ziemi Tarnowskiej jeszcze do niedawna Muzeum Okręgowe w Tarnowie (1976–2024) to kolejna filia muzeów. Usytuowana jest również na rynku głównym ( Rynek 3). Tutaj mieści się administracja muzeum ale również udostępnionych jest do zwiedzania kilka pomieszczeń na parterze i piwnice. Na razie przedstawione są skromne zbiory. Piwnica funkcjonuje jako galeria wystaw malarstwa. A w pomieszczeniach zobaczyć możemy stałą ekspozycję poświęconą dziejom Tarnowa od prehistorii do dziś.
Muzeum Etnograficzne
Muzeum mieści się przy ulicy Krakowskiej 10 w klasycystycznym, zabytkowym dworku podmiejskim z dawnym ogrodem i piętrowym spichlerzem. Budynek zbudowany został w końcu XVIII wieku. Główne miejsce wystawy zajmują eksponaty przedstawiające tradycyjną kulturę ludową regionu tarnowskiego. Poza wymienionymi eksponatami w muzeum gromadzone są obiekty związane z życiem i kulturą Romów. Na dziedzińcu muzeum zobaczyć możemy wystawę plenerową „Tabor” główne eksponaty to wozy taborowe.
Węgierski zakątek – Brama Seklerska
Brama Seklerska im. Józefa Bema i Sandora Petöfiego jest oddalona od muzeum Etnograficznego około 200 metrów. To dar węgierskiej Fundacji i miasta Sepsiszentgyőrgy dla miasta Tarnowa. Jest to jedna z trzech, obok Starego Sącza i Koszyc Wielkich bram w Polsce. Symbolizuje wspólną historię Polski i Węgier oraz wspólnego bohatera narodowego – Józefa Bema, a konkretnie jest symbolem 170 rocznicy bitwy pod Ostrołęką, jednej z bitew powstania listopadowego, w której brał udział.
Tarnowski tramwaj czyli historia kołem się toczy
Tarnów obok Lwowa i Krakowa był jednym z trzech miast w Galicji, w którym od 1911 roku zaczęły kursować tramwaje elektryczne. Miały czerwony kolor z błękitno-złotym herbem miasta. Nazywano je „biedronkami”. Długość tarnowskiej linii wynosiła 2580 metrów. Stale kursowało 6 wozów, co 6 minut od godziny 6:00 rano do 10:00 wieczorem. Tramwaj został zlikwidowany przez okupacyjne władze niemieckie w 1942 roku. Jako powód podano, że trakcja przeszkadza w ruchach wojsk. W 2012 roku do Tarnowa ponownie zawitał tramwaj. Jest to odrestaurowany wagon słynnych tarnowskich „biedronek” dodatkowo elementy takie jak: szyny, podwozie, dzwonek oraz lampy zewnętrzne pochodzą z oryginalnych tarnowskich tramwajów. Mieści się w nim kawiarnia Cafe Tramwaj skosztujemy w nim smacznej kawy, zjemy jakieś słodkości lub lody. Cafe Tramwaj stoi na placu Jana III Sobieskiego przy ulicy Krakowskiej, około 300 metrów od rynku.
Bazylika Katedralna Narodzenia Najświętszej Maryi Panny
Bazylika Katedralna to najważniejsza świątynia miasta. Znajduje się w najwyższym miejscu wzgórza starego miasta nieopodal rynku. Świątynia powstała staraniem Spycimira Leliwity jako kościół parafialny pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, niedługo po lokacji miasta w 1330 roku. W 1400 roku uzyskała godność kolegiaty. W XV wieku była powiększona o kaplice boczne. Po pożarach pod koniec XV wieku odbudowano ją dodając wieże i prezbiterium. Obecnie z zewnątrz prezentuje się jako budowla neogotycka z wieżą o wysokości 72 metry. Taki kształt uzyskała podczas ostatniej przebudowy na przełomie wieków XIX i XX. Wewnątrz uwagę przykuwają, stojące tuż za ołtarzem, ponad 13-metrowe monumentalne pomniki nagrobne rodu Tarnowskich i Ostrogskich . W nawie południowej na uwagę zasługuje pomnik nagrobny Barbary z Tęczyńskich Tarnowskiej , pierwszej żony hetmana Tarnowskiego . Jest to arcydzieło renesansowej rzeźby nagrobnej w skali europejskiej.
Muzeum Djecezjalne
Muzeum znajduje się w trzech kamieniczkach w sąsiedztwie Katedry. Jest powszechnie uważane za najstarsze muzeum rzymsko-katolickie, zostało utworzone w 25 listopada 1888 roku. Kryje w swoim wnętrzu bogatą kolekcję sztuki sakralnej, począwszy od średniowiecza m.in. malarstwo, rzeźbę, szaty liturgiczne, dokumenty, jak również sztukę ludową, w tym kolekcje malarstwa ludowego na szkle. Zobaczymy również zbiór złotych i srebrnych numizmatów czy medali z różnych światowych mennic.
Dzielnica Żydowska – pozostałości dawnej Synagogi z XVII wieku
Osadnicy żydowscy, pojawili się na terenach dzisiejszego regionu tarnowskiego już w średniowieczu. Pierwsze wzmianki o ich obecności pochodzą z 1445 roku. Dziś jednak społeczność żydowska w okolicach Tarnowa niemal nie istnieje. Niemożliwością byłoby zebranie, zgromadzenia złożonego z 10 dorosłych mężczyzn powyżej 13 roku życia. Pozostały jednak ślady, niezaprzeczalnie świadczące o ich wielowiekowej obecności na tych ziemiach. Jeden z wielu takich zabytków mieści się przy ulicy Żydowskiej. Jest nim Bima Starej Synagogi, Bima stanowiła centralną część i była miejscem do odprawiania obrzędów religijnych i czytania Tory. Historycznie pierwsza drewniana tarnowska Synagoga w tym miejscu zbudowana została około 1582 roku. Najprawdopodobniej spłonęła podczas pożaru miasta w 1622 roku. Na jej miejscu w 1630 roku wzniesiono nową synagogę. Pierwszy raz uległa zniszczeniu podczas pożaru miasta w 1663 roku, W 1793 roku budynek synagogi znacznie rozbudowano, dobudowano przedsionek oraz dobudówkę. W 1814 roku synagoga została ponownie uszkodzona podczas kolejnego pożaru. W latach 80-tych XIX wieku budynek został rozbudowany. Podczas II wojny światowej, w 1939 roku hitlerowcy spalili synagogę, następnie w 1941 roku wysadzono ją w powietrze i w 1942 roku rozebrano jej mury. Do dziś zachowała się jako murowana trwała ruina, w formie baldachimu na 4 kolumnach.
Mury obronne miasta i Basteja
Mury obronne Tarnowa wzniesione zostały prawdopodobnie około połowy XIV wieku, po lokacji miasta, w okresie rządów właściciela miasta, Spicymira. Wzniesiono je na planie nieregularnego owalu, tworzącego obręb dopasowany do kształtu wzgórza miejskiego. Owal murów miejskich, obejmował swoim obszarem prawdopodobnie powierzchnię całego pierwotnego miasta o wielkości ok. 6 hektarów. Długość linii murów wynosiła około 900 metrów. Do dzisiejszych czasów zachowały się jedynie krótkie odcinki dawnych fortyfikacji jakby je zebrać w całość wyszłoby około 400 metrów. Znajdują się m.in. przy ulicach Wałowej, Targowej, Szerokiej, Bernardyńskiej, Fortecznej . Wzdłuż zachowanych elementów umocnień w 2011 roku wytyczono miejski szlak turystyczny „Średniowieczne mury Tarnowa”. Trochę trzeba się nachodzić aby zobaczyć wszystko.
Pomnik króla Władysława Łokietka
Postać króla Władysława Łokietka ściśle powiązana jest z Tarnowem. Król, za zasługi i męstwo w bitwie z Węgrami, wydał wojewodzie krakowskiemu Spycymirowi w 1330 roku dokument lokacyjny dla Tarnowa. Pomnik znajduje się przy ul. Wałowej 7, odsłonięto go w 2009 roku. Warto dodać, że w pobliżu pomnika odsłonięto również fragmenty starych murów obronnych miasta. Rzeźba pomnika wykonana jest z brązu i ma 3,5 m. wysokości. Przedstawia króla trzymającego w lewej dłoni miecz, a w prawej akt lokacyjny Tarnowa z wygrawerowanym herbem miasta.
Ławeczka Poetów
Ławka Poetów znajduje się również na ulicy Wałowej na głównym deptaku miasta. Powstała w 2004 roku z inicjatywy Miejskiej Biblioteki Publicznej w Tarnowie i Wydziału Kultury Urzędu Miasta. Przedstawia sylwetki Agnieszki Osieckiej, Zbigniewa Herberta i Jana Brzechwy . Siedzą na ławeczce przed budynkiem gdzie mieści się “Sala Lustrzana”.
Pomnik Kataryniarza
Kierując się w stronę kościoła na Burku przy straganach kwiaciarek napotkamy Pomnik Kataryniarza. Można go odnaleźć idąc wielkimi schodami prowadzącymi z Rynku Głównego. Pomnik odlany jest z brązu w złotym kolorze, przedstawia mężczyznę w charakterystycznej pozie z papugą na ramieniu i katarynką w dłoniach. Odsłonięto go w 2014 roku. Pomnik nie stoi tu przypadkowo, przed wojną w tym miejscu stał kataryniarz i umilał handel na targowisku. Rzeźba podobno gra, dzięki zamontowanemu w niej mechanizmowi, ale tego nie wiem bo nie sprawdzałem.
Sanktuarium Matki Bożej Szkaplerznej
Mijając stragany kwiaciarek idąc w dół dojdziemy do kościoła pw. Matki Bożej Szkaplerznej, zwany też „kościółkiem na Burku „. To jeden z najstarszych gotyckich, drewnianych kościołów nie tylko Tarnowa ale i całej Małopolski. Przyjmuje się, że wybudowało go 6 rolników w 1458 roku, choć nie ma na to potwierdzenia w zachowanych dokumentach. Kościół poświecono w XV wieku i nadano mu tytuł Najświętszej Maryi Panny. Z biegiem czasu zaczął niszczeć, co potęgowało podmywanie go przez pobliski potok Wątok. W roku 1853 rozpoczęto prace remontowe. Przesunięto kościół o sześć metrów i postawiono go na murowanych fundamentach, co miało na celu zabezpieczenie przed dalszym podmywaniem. Kolejne lata to kolejne remonty i odbudowy. Ważnym momentem było uroczyste wprowadzenie obrazu Matki Bożej Szkaplerznej do kościoła na Burku, które miało miejsce w 1964 roku. Obecna świątynia jest jednonawowa i drewniana. Główny ołtarz kościółka jest rokokowy pochodzi z II połowy XVII wieku, a dwa boczne ołtarze są kopiami XVI wiecznych gotyckich tryptyków.