Jeziorka Duszatyńskie i rezerwat Zwiezło

Jeziorka Duszatyńskie to nazwa dwóch, w przeszłości trzech, jezior osuwiskowych znajdujących się na zachodnich zboczach Chryszczatej (997 m.n.p.m.) w pobliżu wsi Duszatyn w Bieszczadach. Osuwisko w Duszatynie powstało w 1907 roku w wyniku osunięcia się w dolinę potoku Olchowaty (dopływ Osławy) materiału skalnego co spowodowało zatamowanie odpływu w kilku miejscach, tworząc naturalne zapory, a następnie napływ wody z kulminacji Chryszczatej i Mikitowej. Przyczyną powstania osuwiska były bardzo duże opady po wiosennych roztopach i ulewnych deszczach. Osuwaniu się mas skalnych towarzyszył potężny huk i silne wstrząsy, które dodajmy, wywołały panikę wśród mieszkańców Duszatyna, którzy uciekli z domów „myśląc”, że to trzy legendarne, zaklęte w
kamień potwory na Chryszczatej uwolniły się ze skał (tak podają stare źródła pisane).
Dziś uważa się, że jest to największe osuwisko skalne w polskich Karpatach pod względem ilości przemieszczonego materiału (ok 12 mln m3). W latach 20-tych XX wieku powierzchnia zbiorników była dwukrotnie większa, ulegała jednak stopniowemu zamulaniu przez wpływające potoczki. Jeziorko Górne położone jest na wysokości 708 m.n.p.m. o powierzchni 1,44 ha ma kształt nieregularnego owalu z zatoką przy zachodnim brzegu. Powolny i ciągły proces zanikania jeziorka powoduje, że stale zmienia się jego głębokość. Jeziorko Dolne leży na wysokości 687 m.n.p.m. jest mniejsze i mniej atrakcyjne o powierzchni 0,45 ha położone jest w głębokiej niecce ograniczonej stromymi stokami, zaś od południa materiałem osuwiskowym. Głębokość jeziorka także uległa zmniejszeniu. Trzecie – najniżej położone 614 m n.p.m., w okresie międzywojennym na polecenie właściciela tych terenów hrabiego Stanisława Potockiego z Rymanowa, spuszczono w nim wodę, celem wyłowienia pstrągów (odłowiono około 80 ryb, podobno niektóre wagą sięgały do 10 kg). W ten sposób jeziorko trzecie uległo zanikowi. W otoczeniu jeziorek zobaczyć możemy nienaturalne zwały i zagłębienia z tzw. diabelskim młynem, a w wodzie do dziś widoczne są pnie powalonych drzew. Warto również dodać, że od 1957 roku teren ten uznano za obszar chroniony, tworząc rezerwat przyrody „Zwiezło” o powierzchni 2,2 ha.

Jeziorka Duszatyńskie na pewno warto zobaczyć, czy to będąc w pobliżu na dłużej, czy też rozpoczynając wędrówkę szlakiem czerwonym (Główny Szlak Beskidzki) z Komańczy do Wołosatego, kiedy to siłą rzeczy musimy obok nich przejść. Wśród turystów, jeziorka budzą mieszane uczucia – jedni zachwycają się nimi i wracają tu wielokrotnie, inni nazywają je bajorami i twierdzą, że to nic specjalnego. Ja należę do tej drugiej grupy osób. Czy wam się spodoba czy nie, najlepiej ocenić to samemu.

Piesze dojścia szlakami turystycznymi:

Tasa nr 1 z Komańczy:
Komańcza (kościół) – Prełuki – Duszatyn – Jeziorka Duszatyńskie.
Czas przejścia 3 godz. 9,6 km (Mapa turystyczna – zobacz)

Można sobie skrócić i dojść z Duszatyna (tam zostawiamy samochód)
Czas przejścia 1,5 godz. 4 km (Mapa Turystyczna – zobacz)
Główny szlak beskidzki czerwony.

Tasa nr 2 z Przełęczy Żebrak (822 m n.p.m.): podejście na Przełęcz Żebrak (822 m n.p.m.) drogami leśnymi z Woli Michowej doliną potoku Chliwnego lub z parkingu koło rabiańskiego kamieniołomu doliną potoku Rabskiego, a dalej czerwonym szlakiem przez Chryszczatą (998 m n.p.m.) na Jeziorka Duszatyńskie. Jest również wariant skrótowy przejścia na szlak czerwony z bazy studenckiej w Rabem szlakiem żółtym.
Czas przejścia 4 godz. (Mapa turystyczna – zobacz)
Droga leśna, a następnie szlaki czerwony i żółty.

Grzegorz R.

#TuiTamINFO to ktoś, kto ostatnio ma dużo czasu i zwykle udaje Mu się gdzieś "uciec" bliżej lub dalej. Oczywiście stara się mieć ze sobą aparat. Kiedy nie podróżuje to prawdopodobnie delektuje się ciszą domowego spokoju lub odkrywam najgłębsze sekrety najnowszych urządzeń technologicznych.

ZOSTAW ODPOWIEDŹ Anuluj odpowiedź

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.

Ponieważ podróżowanie stało się dla Mnie łatwiejsze, a ostatnio mam trochę więcej czasu, to zwykle udaje mi się gdzieś „uciec” kilka razy w roku, bliżej lub dalej. Oczywiście staram się mieć ze sobą aparat. Fotografia nie jest moim sposobem na życie, to raczej amatorska pasja i według mnie, może być sposobem komunikowania się z innymi. Myślę, że większość amatorów robi to z tych samych powodów, dla radości tworzenia, miłości do podróży i fotografii. Dołożyłem wszelkich starań, aby treść była jak najbardziej zgodna z rzeczywistością, wykorzystując do tego celu, przewodniki, informatory, biuletyny, książki historyczne, archiwa, biblioteki internetowe itp. Będę wdzięczny za wskazówki dotyczące błędów i nieaktualnych informacji. Wszelkie uwagi są dla mnie bardzo cenne i mile widziane, dzięki nim będę mógł dokonać jak najszybciej korekt w opisach.