Bobrek to niewielka wieś pod Oświęcimiem, położona w dolinie rzeki Wisły, w województwie małopolskim, w gminie Chełmek. Historia najstarszej w gminie osady jest trudna do ustalenia, wynika to z faktu, iż różnego rodzaju pisane o niej wzmianki nie są jasno udokumentowane. Najwcześniejsze jej dzieje powiązane są, z istniejącym tu we wczesnym średniowieczu grodziska, później zamku obronnego, i w końcu z pałacem.
Zamek w Bobrku w dokumentach wymieniony jest po raz pierwszy w 1408 roku. Prawdopodobnie należał on już wcześniej do wojewody łęczyckiego Jana Ligęzy herbu Półkozic, lecz jako dziedzic zamku pojawił się on dopiero w 1410 roku, kiedy dowodził chorągwią wojska pod Grunwaldem. Od Bobrka przybrał on później nazwisko Jan Ligęza Bobrkowski. Obecnie trudno stwierdzić jak wyglądał gotycki zamek. Przypuszcza się, że był niewielki, prostokątny z jedną wieżą. Otoczony fosą o głębokości do 10 m.
W połowie XV wieku dobra Ligęzów w kluczu bobreckim podzielone były między kilku przedstawicieli tej rodziny, lecz już około 1467 roku całość majątku odziedziczył Stanisław Ligęza. Ostatnim z Ligęzów w Bobrku był Adam, który zmarł bezpotomnie w 1624 roku. Po nim dobra odziedziczyła jego wnuczka Katarzyna z domu Komorowska. Następnie Konstancja Komorowska, jej bratanica, wniosła majątek w wianie Janowi Wielopolskiemu w 1640 roku. Podczas potopu szwedzkiego w 1655 roku zamek zajął generał szwedzki Witz. Wycofując się Szwedzi zostawili obiekt ograbiony i spalony.
W roku 1772 bobrecki zamek stał się jednym z ośrodków oporu stawianego wojskom rosyjskim przez konfederatów barskich. Pod koniec XVIII wieku zamek rozebrano, a na jego miejscu z inicjatywy hrabiny Teresy Wielopolskiej, z wykorzystaniem niewielkiej części murów parteru oraz zamkowych piwnic powstał klasycystyczny pałac otoczony rozległym parkiem. Posiadłość należała do rodziny Wielopolskich do około 1830 roku, kiedy córka Ignacego Wielopolskiego – Barbara wyszła za mąż za hrabiego Kazimierza Potulickiego wnosząc tym sposobem dobra bobreckie w posagu.
W 1877 roku majątek przeszedł w ręce rodziny Ogińskich herbu Oginiec, gdy księżna Maria Gabriela Potulicka wyszła za mąż za księcia Michała Ogińskiego. Z jej inicjatywy na początku XX wieku następuje kolejna przebudowa pałacu, w wyniku, której przyjmuje on cechy eklektyczne, z dodaniem elementów neobarokowych.
Przed I wojną światową pałac staje się własnością książąt Sapiehów. Ostatni właściciel pałacu, książę Adam Sapieha, opuścił go w sierpniu 1939 roku, przed wkroczeniem Niemców. Następnie budynek przejęły niemieckie władze okupacyjne i urządziły w nim siedzibę żandarmerii. Po drugiej wojnie światowej majątek Sapiehów został upaństwowiony, a w pałacu ulokowano szkołę, którą w latach 70-tych przeniesiono. W 1979 roku w budynku wybuchł pożar niszcząc jego zachodnią część. W kilka lat później przeprowadzono prace remontowe, które skończyły się tylko nakryciem pałacu nowym dachem. Opuszczony i niezagospodarowany zabytkowy obiekt z biegiem lat szybko popadł w ruinę. W roku 2002 budynek kupił obywatel polski pochodzenia kurdyjskiego – Ziyad Raoof z zamiarem przekształcenia go w hotel. Niestety, uporządkowano tylko teren wokół pałacu, a dopiero w drugiej połowie 2009 roku wymieniono zniszczony dach. W tej chwili wygląda jakby obecny właściciel nie zamierzał już tutaj inwestować i ciekawy jestem, czy z tych pięknych planów, o których mówił na początku coś się spełni. Miejmy jednak nadzieję, że zabytek odzyska swój dawny blask.
Popularne w tej chwili... Źródło: www.chelmek.org, Wikipedia, Gazeta Krakowska- „Pałac ciągle jest w ruinie”, www.palaceslaska.pl
