Region Szlak Orlich Gniazd Zamki i pałace

Zamek w Rabsztynie na Szlaku Orlich Gniazd i Chata Kocjana u podnóża góry zamkowej

W skrócie - Spis treści, Informacje Pokaż

Ruiny zamku Rabsztyn leżą na Jurze Krakowsko-Częstochowskiej, na Szlaku Orlich Gniazd, w województwie małopolskim, we wsi o tej samej nazwie, w powiecie olkuskim, w odległości około 5 kilometrów od górniczego miasta Olkusza. Okolica ta, nazywana Wyżyną Olkuską, znajduje się na wysokości ponad 400 metrów n.p.m. Bliskość miasta i względy bezpieczeństwa zadecydowały o lokalizacji dla tej warowni, usadowionej na najbliższym Olkuszowi ostańcu. Zamek usytuowany został w trudno dostępnym, szczytowym rejonie wzgórza, wtopiony w naturalne skały, otoczony fosa. Nazwa zamku i miejscowości powstała z połączenia niemieckich wyrazów rabe (kruk) i stein (skała), co w polskim tłumaczeniu oznacza Krucza Skała.
Kto i kiedy zbudował Rabsztyn, dokładnie nie wiadomo brak jest materiałów źródłowych z okresu powstawania zamku Rabsztyn. Ponieważ nie zachowały się żadne plany czy szkice ówczesnej budowli, głównych wskazówek dotyczących pochodzenia zamku należy szukać w badaniach architektonicznych i archeologicznych, prowadzonych na ruinach zamku. Pomocnymi materiałami są także informacje źródłowe z XV wieku, ilustracje z wieku XVII i XVIII. Do najbardziej cennych dokumentów należą ryciny, z których najstarsza pochodzi z roku 1792, a także przedwojenne fotografie. Zawarte na nich obrazy w niezastąpiony sposób wypełniają wiedzę o wyglądzie zamku. Dzisiaj wiadomo już, że Rabsztyn został kilkakrotnie poddany przebudowie; począwszy od wczesnego średniowiecza do XVII wieku włącznie. Najstarsze ślady średniowiecznej kamiennej budowli znajdują się na szczycie wapiennego ostańca i są nazywane zamkiem górnym. Przypuszczalne datowanie tego założenia to koniec XIII, początek XIV wieku. Z całego kompleksu obronnego właśnie ta część uległa największej degradacji i od strony wizualnej jest najbardziej zniszczona. Kolejnym i chyba najważniejszym, kamiennym obiektem na rabsztyńskim ostańcu, istniejącym jeszcze do końca XIX wieku była wieża, była ona elementem o znaczeniu podstawowym dla obronności zamku, miejscem ostatecznej obrony. Niestety nie przetrwała próby czasu, została wysadzona przez rabusi kamiennego surowca, lub jak podają inne źródła, przez poszukiwaczy skarbów.
Zamek w Rabsztynie zaliczał się w swym najstarszym okresie do skromnych, ale znaczących warowni, głównie za przyczyną bardzo małej ilość tego typu obiektów na tym terenie w owym czasie. W pierwotnej postaci swą wielkością mógł imponować raczej tylko ludziom niskiego stanu. Z czasem jednak obraz zamku zaczął ulegać zmianie. Warownia poddawana była modernizacjom, przebudowom, zwiększała swe gabaryty, śledząc nowe trendy sztuki obronnej na przełomie dalszych lat, co w rezultacie doprowadziło do powstania pięknej renesansowej rezydencji.
Dziś z tamtych lat do zwiedzania nie wiele zostało, można podziwiać szczątki gotyckiego zamku górnego, mury zamku dolnego, bramę wjazdową z wieżą bramną, mieszczącą obecnie niewielką ekspozycję muzealną, pozostałości dziedzińca zamkowego oraz zrekonstruowany most. Dodać również trzeba, że prace rekonstrukcyjne trwają nadal. Odkryte w obrębie zamku średniego pomieszczenia chroni teraz przeszklony pawilon i na tym nie koniec, jak można przeczytać w artykule na stronie Miasto i Gmina Olkusz [www.umig.olkusz.pl] powstała już koncepcja trasy turystycznej na zamku, a niebawem poprzez nadbudowę uczytelniona zostanie wieża zamku górnego, co pozwoli na obserwowanie pięknej rabsztyńskiej panoramy z jeszcze większej wysokości. Ukończono również projekt „Rabsztyn, ruiny zamku (XIV-XV): prace konserwatorskie i zabezpieczające w obrębie zamku średniego – etap III” w ramach którego wykonano szereg prac związanych z rekonstrukcja murów od strony zachodniej i południowej, wykonano stalowe schody, tarasy widokowe, nowe posadzki. Po zrealizowaniu wszystkich zadań inwestycyjnych na zamku, oprócz oczywistych funkcji ekspozycyjno-muzealnej, pojawi się towarzysząca jej funkcja turystyczna, obejmująca m. in. kawiarnię, toalety, sklepik z pamiątkami, czy wielofunkcyjna scena, umożliwiająca organizację imprez plenerowych. W artykule mowa jest również o kolejnych planach robót, których głównym celem będzie stabilizacja i zespolenie północno-wschodniego i wschodniego fragmentu skarpy ostańca wapiennego, pod zamkiem górnym z nadbudową wieży zamku górnego. Nic tylko pogratulować włodarzom miasta i wszystkim, którzy przyczyniają się do takich decyzji.
Warto również zaznaczyć, że od 2015 roku w ramach biletu wejściowego na zamek, jest możliwość dodatkowo zwiedzić dom Antoniego Kocjana, który celowo dla zwiększenia atrakcyjności został przeniesiony z Olkusza, znajduje się u podnóża góry zamkowej. Antoni Kocjan był przedwojennym konstruktorem szybowców i oficerem wywiadu lotniczego Armii Krajowej. Zasłynął tym, iż rozpracował tajemnicę niemieckich rakiet V1 i V2 (bardziej szczegółowy opis poniżej).

Czy wiesz że… Na zamku w Rabsztynie około 1580 roku znajdowała się niewielka hodowla lwów?. Hodowano je dla króla Stefana Batorego, który był zapalonym myśliwym. Oprócz Rabsztyna hodowla prowadzona była jeszcze pod Warszawą, w Krakowie i na Litwie.

Brama wjazdowa do zamku

Na dziedzińcu

Widok na zamek dolny

Widok zza murów na zamek górny

Wejście na wieże

Na szycie wieży

Widok z wieży

Ekspozycje muzealne w wieży bramnej

Zamek w Rabsztynie z lotu ptaka [ www.polskazdrona.pl ]

Wirtualna rekonstrukcja zamku

Ciekawostka… Ruiny zamku w Rabsztynie pojawiły się w filmie w reż. Giacomo Battiato „Karol. Człowiek, który został papieżem.”

Dzieje zamku

Rekonstrukcja zamku

Zamek Rabsztyn został wybudowany prawdopodobnie na przełomie XIII i XIV wieku. Nie wiadomo, kto wybudował najstarszą część, czyli zamek górny. Być może był to małopolski ród rycerski Toporczyków z Morawicy. Inne hipotezy wiążą początki zamku z działalnością księcia Henryka Brodatego lub biskupa krakowskiego Jana Muskaty. Nadmieńmy, iż Wacław II był zarówno władcą państwa czeskiego a w latach 1290- 1305 również polskiego. Zaś biskup Muskata, ściśle związany z czeskim rodem panującym popierał Przemyślidów, przeciwstawiając się Władysławowi Łokietkowi, co prowadziło do licznych zatargów między królem, a biskupem.
Przez niemal cały XIV wiek zamek Rabsztyn nie był wzmiankowany w źródłach. Jednak przyjmuję się, że to za panowania, króla Kazimierza Wielkiego nastąpiła rozbudowa zamku, który stał się kamienno-ceglaną, gotycką twierdzą włączoną w Szlak Orlich Gniazd. Pod koniec XIV wieku po śmierci króla Kazimierza Wielkiego, zamek trafił w ręce potężnego rodu Leliwitów Melsztyńskich. Z tego okresu pochodzą pierwsze zapiski dotyczące zamku w Rabsztynie. W jednej z nich, datowanej na 1396 rok wymienia się Grzegorza, kapelana zamkowej kaplicy. Warto dodać, że w tym czasie u stóp górnego zamku powstał zamek średni z budynkami mieszkalnymi, dziedzińcem i bramą w murze broniącym zamku od strony wschodniej. W południowo-zachodnim narożniku zamku średniego znajdowała się wieża z otworami strzelniczymi skierowanymi na zewnątrz zamku, a w 1412 roku przeprowadzono częściowy remont zamku rabsztyńskiego, podczas którego przebudowano wieżę obronną oraz wydrążono studnię.
Następnie na krótką chwilę zamek trafia w ręce Jan Spytkowic z Melsztyna, a potem córki Jadwigi, której prawnym opiekunem, a także właścicielem zamku został jej stryj Spytek z Melsztyna (młodszy). Ze Spytkiem z Melsztyn wiąże się pewna historia. Zawiązał on konfederację polskich husytów przeciw biskupowi krakowskiemu Zbigniewowi Oleśnickiemu. Po napadzie na obradującą w Nowym Korczynie radę królewską, został pokonany w bitwie pod Grotnikami, gdzie sam poległ i pośmiertnie uznano go za wroga Polski. Jego majątek w tym zamek w Rabsztynie uległ konfiskacie i w 1441 roku przeszedł na rzecz skarbu królewskiego, jednak pod naciskiem szlachty król złagodził wyrok, zamek przeszedł w ręce Andrzeja Tęczyńskiego herbu Topór. Na rozkaz króla Władysława Warneńczyka w 1443 roku rozpoczęto odbudowę i wzmacnianie zamku, który stał się siedzibą niegrodowego starostwa.

Najstarszy zachowany wizerunek zamku – akwarela Zygmunta Vogla z 1792 roku

Na przełomie XIV i XV wieku powstał zamek dolny, wybudowano go na wschodniej i północnej stronie wzgórza. Od północy bronił zamku dostawiony do skały mur kurtynowy, w którym znajdowała się brama wjazdowa i pomieszczenia straży. Wtedy też wykopano suchą fosę na północno-wschodnim stoku wzgórza. Nie wiadomo jak wyglądał zamek dolny, ponieważ w znacznej części został rozebrany pod koniec XVI wieku, gdy na jego miejscu postawiono renesansowy pałac.
Po tragicznej śmierci Andrzeja Tęczyńskiego w 1461 roku, (został zabity przez mieszczan krakowskich za znieważenie rzemieślnika – płatnerza, który mu źle wykonał zbroję), starostą został jego syn Jan, który przyjął nazwisko Rabsztyński. Po 1515 roku starostwo rabsztyńskie otrzymał Jan Boner, bankier króla Zygmunta Starego. Ciekawostką jaką warto tu przytoczyć jest fakt, iż Jan Boner jako bankier królewski sfinansował wesele z włoską księżniczką Boną Sforzą (chyba najbardziej znaną polską królową) i współdecydował o wydatkach przy budowie kaplicy zygmuntowskiej i samego zamku wawelskiego. Bonerowie przebudowali zamek, który uzyskał kształt renesansowej rezydencji mieszkalno-obronnej. Jan Boner nie posiadał własnych dzieci. Cały swój majątek przekazał bratankowi- Sewerynowi, a po jego śmierci majątek odziedziczył jego syn Stanisław, który w 1573 roku na zamku gościł króla Henryka Walezego. Zamek w posiadaniu Bonerów był do końca XVI wieku.
Kolejnym starostą rabsztyńskim w 1592 roku został marszałek wielki koronny Mikołaj Wolski. Za jego czasów rozpoczęła się w/w przebudowa rabsztyńskiego zamku. Wyburzono część murów obronnych i ścian zamku dolnego, a na miejscu wzniesiono renesansowy pałac, którego mury możemy oglądać do dziś. Budowę dokończył kolejny starosta rabsztyński marszałek wielki koronny Zygmunt Gonzaga Myszkowski. W dwóch skrzydłach pałacu znajdowało się 40 pokoi. Dzięki temu przedsięwzięciu zamek stał się renesansową możnowładcą siedzibą mieszkalną, przez co zatracił, częściowo, swój obronny charakter. Świetność Rabsztyna nie trwała długo. W 1657 roku zamek został spalony i ograbiony przez wycofujących się Szwedów. Po Potopie Szwedzkim zamek został tylko częściowo odbudowany ze zniszczeń i wkrótce został opuszczony. Dlatego na początku XVIII wieku u podnóża zamku wybudowano dwór starościński i folwark. Taki stan pokazuje najstarszy zachowany wizerunek zamku, czyli akwarela Zygmunta Vogla z 1792 roku. Opuszczony zamek popadał w coraz większą ruinę. Okoliczna ludność rozbierała zamkowe mury dla odzyskania budulca, dodatkowo na przełomie XIX i XX wieku tzw. poszukiwacze skarbów wysadzili jedyną zachowaną część zamku – basztę oraz mury zamku dolnego.
Od 1990 roku właścicielem zamku są władze Olkusza, które prowadzą intensywne prace mające na celu uchronienie tego cennego zabytku przed zniszczeniem i przyznać trzeba, że zamek z roku na rok staje się coraz piękniejszy.

Źródła historyczne pisane. Opis Zamku w Rabsztynie – Tygodnik Ilustrowany 1862 rok

[…] Pod rokiem 1587 Rabsztyn, porówno z Olkuszem, ma w dziejach świetnie zapisaną kartę. Podczas wojny o posiadanie korony przez Maksymiliana ze stronnikami Zygmunta toczonej, kilka tysięcy posiłków ze Szląska wysłanych, dążyło drogą nieopodal zamku wiodącą ku Krakowowi, w pomoc arcyksięciu. Znaczną tę na owe czasy siłę zniósł starosta rabsztyński Hołubek, w porozumieniu z górnikami olkuskimi, którzy w chwili gdy on z zamku w sto koni na nieprzyjaciół uderzył, od strony miasta na tyły ich natarli. Mnóstwo jeńców, wraz z całym sprzętem wojennym wpadło w ręce zwycięzców. Zygmunt III darował starostwo rabsztyńskie Mikołajowi Wolskiemu, marszałkowi wielkiemu koronnemu, ulubieńcowi swojemu. Wtenczas to zamek tutejszy, przez zamiłowanego w budownictwie i sztukach właściciela odnowiony, rozszerzony i przyozdobiony, cieszył się największą, lecz niestety krótką okazałością. W wybuchłej niezadługo wojnie szwedzkiej porówno z tylą innych miast i grodów, uległ łupieży i ruinie.
Jak z tego opisu widać, pomimo ruiny jakiej uległ, mógł jeszcze zamek zostać odbudowanym, gdyby w sumienne i dbałe dostał się ręce. Ale z upadającym publicznym duchem, starostwo już tylko o własnych myśleli zyskach, nie zaś o utrzymaniu warownych, pieczy swej poruczonych grodów. To też pomimo znacznej, bo do 16,000 blisko ówczesnych złotych wynoszącej intraty, zamek upadał coraz bardziej, a natomiast wzniosły się gospodarskie zabudowania, stodoły, browary i spichlerze… Ostatnim pod koniec zeszłego wieku, starostą rabsztyńskim był Mieczkowski.[…]

Tygodnik Ilustrowany 1862 rok str. 79-80 [ zobacz pełny tekst ]

Szlak Orlich Gniazd

Kliknij w wybrany punk na mapie, a zobaczysz link do konkretnego opisu zamku.

Szlak turystyczny nazywany Orlimi Gniazdami, przebiega przez województwa małopolskie i śląskie. Rozpoczyna bieg w Krakowie, kończy w Częstochowie. Król Kazimierz III Wielki podjął się zadania stworzenia systemu obronnego zabezpieczającego granice Rzeczypospolitej i szlaków handlowych, czego dowodem są owe pozostałości zamków i warowni. Co najmniej kilkanaście twierdz powstało właśnie na Jurze Krakowsko-Częstochowskiej. Szlak ma długość ok. 163,9 km. Nazwę swą zawdzięcza leżącym na jego trasie ruinom zamków i warowni, ze względu na ich usytuowanie na skałach dochodzących nawet do 30 metrów wysokości. Niestety, dziś większość tych wspaniałych budowli możemy oglądać tylko jako ruiny. Na szczęście w ostatnim czasie ponowione zostały próby rekonstrukcji tych historycznych budowli i zostały odbudowane z ruin, chodzi o zamki w Bobolicach i Korzkwi.

Odległości od zamku w Rabsztynie do poszczególnych miejsc

Bydlin – Ruiny Zamku Rycerskiego w Bydlinie – 14,5 km
Pieskowa Skała – Zamek Królewski w Pieskowej Skale – 21 km
Smoleń – Ruiny Zamku Rycerskiego w Smoleniu – 23,5 km
Ojców – Ruiny Zamku Królewskiego na Złotej Górze w Ojcowie – 26 km
Pilica – Ruiny Zamku Rycerskiego w Pilicy – 28 km
Ogrodzieniec – Ruiny Zamku Rycerskiego w Ogrodzieńcu – 28.5 km
Rudno – Ruiny Zamku Tenczyn 30 km
Korzkiew – Zamek Rycerski w Korzkwi (odrestaurowany) – 33,5 km
Babice – Ruiny Zamku biskupów krakowskich Lipowiec36,5 km
Morsko – Ruiny Zamku Bąkowiec 42 km
Mirów – Ruiny Zamku Rycerskiego koło Mirowa 48 km
Bobolice – Zamek Rycerski w Bobolicach (odrestaurowany) 49,5 km
Ostrężnik – Pozostałości Zamku królewskiego (kompletna ruina prawie nic nie ma) 59,5 km
Olsztyn – Ruiny Zamku Królewskiego w Olsztynie 72 km

Poza nimi istniały również inne zamki wchodzące w skład umocnień granicznych, ale wznoszące się poza terenami pasa skalnego Jury Krakowsko-Częstochowskiej są to: Zamek w Dankowie (nieistniejące ruiny twierdzy bastionowej z XVII wieku), Ruiny Zameku w Lelowie – zbudowany w stylu gotyckim (został rozebrany w latach 1804-1805. Obecnie w tym miejscu znajduje się cmentarz), Ruiny Zamku w Koziegłowach (rozebrany w latach 60-tych XX w.), Ruiny Zamku w Siewierzu gotycki zamek książęcy i Królewski Zamek Będziński średniowieczna warownia obronna .

Chata Kocjana u podnóża góry zamkowej

Drewniany dom, w którym urodził się Antoni Kocjan słynny przedwojenny konstruktor szybowcowy został wybudowany w 1862 roku, o czym świadczy data na belce stropowej. W 2002 roku na zlecenie władz Olkusza, dom znajdujący się w bardzo złym stanie technicznym został rozebrany, a jego elementy opisane i zabezpieczone. W 2014 roku dom został zrekonstruowany z użyciem oryginalnych elementów i przeniesiony do Rabsztyna stoi u podnóża ruin zamku, można go zwiedzać w ramach biletu zakupionego na zamku. W „Chacie Kocjana” administrowanej przez Miejski Ośrodek Kultury w Olkuszu znajduje się mała wystawa poświęcona Antoniemu Kocjanowi oraz ekspozycja etnograficzna.

Antoni Kocjan był najbardziej zasłużonym przedwojennym konstruktorem szybowców, a podczas okupacji kierował wywiadem lotniczym Armi Krajowej, który odkrył tajemnicę tajnej broni Hitlera – rakiety V1 i V2. Dlatego mówi się o nim, że był „człowiekiem który wygrał wojnę”.

Kim był Antoni Kocjan?
Urodził się 12 sierpnia 1902 roku we wsi Skalskie, która dzisiaj jest dzielnicą Olkusza. W 1916 roku rozpoczął naukę w gimnazjum im. Króla Kazimierza Wielkiego w Olkuszu. Od lipca 1920 roku, jako ochotnik walczył w wojnie polsko-bolszewickiej na froncie wołyńskim. W 1923 roku został studentem Politechniki Warszawskiej na wydziale elektrotechnicznym. W 1925 roku rozpoczął działalność w Sekcji Lotniczej Wydziału Mechanicznego Politechniki, pod jego kierunkiem powstawały samoloty i szybowce. W październiku 1929 roku ukończył kurs pilotażu. Jego największą pasją były konstrukcje szybowcowe. W 1931 roku Antoni Kocjan, na zamówienie Aeroklubu Lwowskiego zaprojektował i zbudował szybowiec Czajka I i Czajka II. Rok później poświęcił się całkowicie konstrukcji szybowców zakładając Warsztaty Szybowcowe na Lotnisku Mokotowskim. W 1932 roku wzbił się w powietrze szybowiec Wrona, a dwa lata później jego ulepszona wersja Wrona – bis, do 1939 roku wybudowano ponad 360 tych modeli. W 1933 roku Antoni zaprojektował i zbudował kolejny szybowiec – Kormoran na którym ustanowiono 19 krajowych i międzynarodowych rekordów przelotu i wysokości. Był to najpopularniejszy polski szybowiec treningowy okresu międzywojennego.
Kolejna jego konstrukcją był szybowiec Sorka zaprojektowany w 1934 roku. Rok później opracował szybowiec akrobacyjny Sokół, a w 1936 r. dwumiejscowy szybowiec wyczynowy Mewa. Jednak największą sławę przyniósł mu jednomiejscowy, wypoczynkowy szybowiec Orlik zaprojektowany w 1937 roku, który zajął 7 miejsce w I Szybowcowych Mistrzostwach Świata. Kolejna wersja tego szybowca, Orlik III, w 1939 roku zajęła II miejsce w międzynarodowym konkursie na standardowy szybowiec olimpijski.

Fragment broszury poświęconej Antoniemu Kocjanowi wydanej przez Miejski Ośrodek Kultury w Olkuszu w 2015 roku.

Rolę jaką odegrały konstrukcje Kocjana w rozwoju polskiego szybownictwa można mierzyć ich liczbą. Spośród 1400 szybowców zbudowanych w Polsce w latach 30-tych ubiegłego wieku 700 było konstrukcji Kocjana.
Wybuch wojny zastał Antoniego Kocjana w Warszawie. Podczas okupacji, na początku 1940 roku rozpoczął działalność konspiracyjną. We wrześniu tego samego roku został aresztowany podczas łapanki i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Dzięki staraniom przyjaciół, znajdująca się pod niemieckim zarządem warszawska firma Techno-Service wystąpiła o zwolnienie Kocjana, jako wybitnego specjalisty potrzebnego w firmie. Ostatecznie po 10 miesiącach pobytu w Oświęcimiu został zwolniony z obozu i wrócił do Warszawy, gdzie otrzymał stanowisko zaopatrzeniowca w w/w firmie. Ta funkcja zabezpieczyła go przed łapankami i dawała możliwość podróżowania.
Już we wrześniu 1941 roku Kocjan wrócił do działalności konspiracyjnej. Zorganizował w Warszawie ośrodek produkcji broni na potrzeby ZWZ/AK, a na terenie jego Warsztatów Szybowcowych powstała największa konspiracyjna drukarnia na ziemiach polskich podczas okupacji. Regularnie drukowano w niej czasopisma o łącznych miesięcznych nakładach 227 tys. egzemplarzy.
Jednak główna działalność konspiracyjna Antoniego Kocjana dotyczyła wywiadu lotniczego. Został szefem Referatu Lotniczego wywiadu ZWZ/AK. Jego praca polegała na zbieraniu przez AK informacji dotyczących lotnictwa. Na początku 1943 roku do Kocjana zaczęły napływać meldunki o dziwnych „torpedach powietrznych” lub „bombach latających”. Tak zaczęło się największe zadanie Antoniego Kocjana i polskiego wywiadu lotniczego, czyli rozszyfrowanie tajemnicy V1 i V2. W meldunkach opracowanych przez Kocjana i wysyłanych do Londynu w lutym i marcu 1943 roku poinformowano o odkryciu przez wywiad AK rakietowego poligonu doświadczalnego i fabryki rakiet w Peenemunde na wyspie Uznam. Informacje przekazane przez wywiad AK doprowadziły do zbombardowania przez Anglików w nocy z 17 na 18 sierpnia 1943 roku tej placówki, w akcji brało udział 597 bombowców brytyjskich. Łącznie zrzucono 1937 bomb, które zniszczyły znaczną część tajnego niemieckiego ośrodka. Dzięki zbombardowaniu Peenemunde prace nad produkcją V1 i V2 zostały opóźnione o pół roku. W tym miejscu warto dodać, że dwa lata później prezydent USA – Dwight Eisenhower napisał „Gdyby Niemcom udało się udoskonalić nową broń o sześć miesięcy wcześniej, i wprowadzić ją do akcji w odpowiedniej chwili, to jest rzeczą wielce prawdopodobną, że nasza inwazja na Europę napotkałaby na olbrzymie trudności i mogła być niemożliwa„. Dlatego o Antonim Kocjanie mówi się, że był „człowiekiem który wygrał wojnę”. Kolejnym sukcesem wywiadu lotniczego AK, kierowanego przez Antoniego Kocjana było przechwycenie, a następnie dostarczenie do Anglii fragmentów rakiety V2, gdzie została poddana analizie, co przyniosło szereg bezcennych danych pozwalających na skuteczną walkę z tego typu rakietami.
Niestety Antoni Kocjan nie mógł świętować zwycięstwa. Został aresztowany w czerwcu 1944 roku wraz z żoną z powodu wykrycia przez Niemców drukarni. Początkowo Niemcy nie wiedzieli o roli, jaką odgrywał Kocjan w konspiracji. Rozpoczęto starania o jego uwolnienie. W efekcie żona Elżbieta Kocjan wyszła na wolność, a jej mąż po brutalnych torturach i przesłuchaniach przez gestapo został rozstrzelany 13 sierpnia 1944 roku wraz z grupą stu ostatnich więźniów Pawiaka. Jego grób jest nieznany.

Źródło: Broszura Miejskiego Ośrodka Kultury w Olkuszu – Dział Muzealno-Regionalny.

Izba pamięci Antoniego Kocjana

Ekspozycja etnograficzna

Informacje praktyczne

Strona internetowa – www.zamekrabsztyn.pl
Stowarzyszenie Zamek Rabsztyn – [www.facebook.com/Stowarzyszenie-Zamek-Rabsztyn-219318624749826/] oraz [www.rabsztyn.ilkus.pl/]
Godziny otwarcia
– Kwiecień – Soboty, niedziele od 10:00-18:00, w tygodniu tylko dla grup zorganizowanych, po wcześniejszej rezerwacji tel. 32 494 39 66
– Maj, Czerwiec, Lipiec, Sierpień – Od poniedziałku do piątku 10:00-18:00, sobota, niedziela, święta 10:00-19:00
– Wrzesień – Od poniedziałku do niedzieli 10:00-18:00
– Październik – Soboty, niedziele 10:00-17:00 w tygodniu tylko dla grup zorganizowanych, po wcześniejszej rezerwacji
Bilety wstępu – Dorośli 5 zł, ulgowy 4 zł
Parking – Znajduje się niedaleko Chaty Kocjana – niestrzeżony czynny w godzinach otwarcia zamku, płatny 2 zł

Grzegorz R.

#TuiTamINFO to ktoś, kto ostatnio ma dużo czasu i zwykle udaje Mu się gdzieś "uciec" bliżej lub dalej. Oczywiście stara się mieć ze sobą aparat. Kiedy nie podróżuje to prawdopodobnie delektuje się ciszą domowego spokoju lub odkrywam najgłębsze sekrety najnowszych urządzeń technologicznych.

ZOSTAW ODPOWIEDŹ Anuluj odpowiedź

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.

Ponieważ podróżowanie stało się dla Mnie łatwiejsze, a ostatnio mam trochę więcej czasu, to zwykle udaje mi się gdzieś „uciec” kilka razy w roku, bliżej lub dalej. Oczywiście staram się mieć ze sobą aparat. Fotografia nie jest moim sposobem na życie, to raczej amatorska pasja i według mnie, może być sposobem komunikowania się z innymi. Myślę, że większość amatorów robi to z tych samych powodów, dla radości tworzenia, miłości do podróży i fotografii. Dołożyłem wszelkich starań, aby treść była jak najbardziej zgodna z rzeczywistością, wykorzystując do tego celu, przewodniki, informatory, biuletyny, książki historyczne, archiwa, biblioteki internetowe itp. Będę wdzięczny za wskazówki dotyczące błędów i nieaktualnych informacji. Wszelkie uwagi są dla mnie bardzo cenne i mile widziane, dzięki nim będę mógł dokonać jak najszybciej korekt w opisach.