Pławniowice to wieś położona w województwie śląskim, w powiecie gliwickim, w gminie Rudziniec, pomiędzy Strzelcami Opolskimi (18 km), a Gliwicami (18 km).
Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1317 roku, druga znajduje się w dokumentach z 1364 roku, w których figuruje nazwisko Marcusa de Plawniowitz, jako właściciela okolicznych terenów. W rachunkach dworu króla Władysława Jagiełły z 1393 roku znajduje się wzmianka, że w Pławniowicach znajdowała się warownia obsadzona przez polskie rycerstwo pod dowództwem Piotra Szafrańca herbu Starykoń, dla wzmocnienia której wysłano ekspedycję z Krakowa na początku 1394 roku. W okresie od XIV do XVIII wieku wieś jak i okoliczne miejscowości wielokrotnie zmieniały właścicieli. Lepsze czasy dla Pławniowic nadeszły dopiero w 1737 roku, kiedy wieś zakupił baron Franz Wolfgang von Stechov. Od rodu Stechovów, drogą dziedziczenia, tutejsze dobra w 1798 roku przeszły na własność rodziny Ballestremów, pochodzącej z północnych Włoch i należały do nich do 1945 roku. Początek śląskiej linii tego rodu dał w połowie XVIII wieku Giovanni Babtista Angelo Graf von Ballestrem di Castellengo, poprzez małżeństwo z córką barona von Stechow, Marią Elżbietą Augustą.
Herb rodziny Ballestremów na frontowej elewacji budynku
Dziś wieś słynie przede wszystkim z Zespołu Pałacowo – Parkowego Ballestremów, rezydencji która jako jedna z nielicznych na Górnym Śląsku ocalała od wojennej pożogi. Pałac Ballestremów – rodziny górnośląskich magnatów przemysłowych usytuowany, jest w środkowej części wsi, na południowym brzegu Kanału Kłodnickiego, przy ulicy gliwickiej. O pierwszym pałacu pławniowickim wiadomo, że wzniósł go w 1732 roku Zygmunt Mikołaj von Goertz. Znajdował się w miejscu obecnego skrzydła północnego. W latach 1882-1885 z inicjatywy ówczesnego właściciela, Franza von Ballestrem, w miejscu osiemnastowiecznego pałacu wzniesiono nowy obiekt w stylu neorenesansu północnoeuropejskiego i francuskiego. Nieznaczne przekształcenia wprowadzane były przypuszczalnie aż do 1895 roku, o czym świadczy m.in. dobudowanie w tym okresie niewielkiej wieży przy południowej elewacji skrzydła północnego. Z okresu budowy pałacu pochodzi również m.in. usytuowana na zachód wozownia ze stajnią (1881 r.) oraz zlokalizowany na południowy zachód od rezydencji dom kawalerów (1898 r.), jak również otaczający kompleks park.
Pałac przechodził różne koleje losu. Po ucieczce ostatniego właściciela przed frontem w 1945 roku, cały majątek jak i poniemieckie dobra przemysłowe, po wojnie zlikwidowano bez odszkodowania na mocy dekretu o przeprowadzeniu reformy rolnej, wydanego przez komunistyczne państwo polskie.
W pałacu przez pewien czas rezydował marszałek Iwan Koniew ze świtą. Podczas ich pobytu, z dewastowanego obiektu, podobnie jak w innych tego rodzaju przypadkach, znikło cenne wyposażenie z kolekcjami porcelany i sreber. Potem budynek został oddany władzom kościelnym za majątek pozostawiony na wschodzie. W Pławniowicach ustanowiono samodzielną parafię z własnym kościołem parafialnym Niepokalanego Poczęcia w dawnej kaplicy pałacowej i plebanią w skrzydle zachodnim pałacu. Pozostałą część pomieszczeń pałacowych przekazano przesiedlonym ze Lwowa Siostrom Benedyktynkom od Nieustającej Adoracji Najświętszego Sakramentu, które przebywały w pałacu do 1976 roku. Następnie przez dwa lata zamieszkiwali pałac augustianie, a czasowo zajmowany był on przez biura PGR. Od 1978 roku gospodarzem całego zespołu pałacowo-parkowego została Diecezja Opolska, która przeznaczyła go na diecezjalny dom rekolekcyjny. Po reformie administracyjnej w kościele katolickim w 1992 roku przejęła go Diecezja Gliwicka, która przez ponad 10 latach remontowała pałac. Wymieniono wówczas dachy, stropy, elewacje, stolarkę okienną i drzwiową. Części pomieszczeń przywrócono dawny wygląd (biblioteka, salon wielki, herbaciarnia). Odnowiono też zdewastowany pomnik protoplasty rodu Ballestremów Jana Baptysty oraz zrewitalizowano park. Do dawnego zespołu należy także odnawiana wozownia z 1881 roku, w podobnym stylu co pałac. Poza obrębem ogrodzenia zachował się Dom Kawalerski z 1885 roku (obecnie ośrodek Caritas), kapliczka św. Jana Nepomucena z 1890 roku oraz folwark z interesującym spichlerzem z 1888 roku. Natomiast sam Pałac to obiekt dwukondygnacyjny na planie litery „U”, przykryty wysokimi dachami czterospadowymi, które zdobione są licznymi wieżyczkami. Elewacja wykonana jest z bardzo ładnie prezentującej się cegły klinkierowej, z bogato zdobionymi detalami kamieniarskimi. Nad całym obiektem góruje, czworoboczna wieża z zegarem, przykryta wysokim dachem namiotowym w narożniku północno-zachodnim. Dawne wnętrza pałacowe były urządzone bogato, choć bez przesadnego przepychu. Pałac zdobiły cenne meble oraz unikatowe zbiory broni białej i palnej, trofea myśliwskie, a także liczne kosztowne portrety i płótna znanych mistrzów. Hrabia Franciszek posiadał również bogaty księgozbiór z wieloma pozycjami starodruków. Biblioteki pałacowej nie zdołano jednak zabezpieczyć w końcu ostatniej wojny i dlatego znaczna część księgozbioru bezpowrotnie przepadła.
Popularne w tej chwili... Obecnie pławniowicki zespół pałacowo-parkowy, jest „perełką” architektury rezydencjonalnej na Górnym Śląsku, jest udostępniony do zwiedzania, który warto dodać, w roku 2007 jako jedyny w województwie śląskim, otrzymał nagrodę w konkursie Generalnego Konserwatora Zabytków „Zabytek Zadbany”. Oprócz możliwości zwiedzania jest również możliwość organizowania kongresów, zjazdów, konferencji oraz przyjęć okolicznościowych, a na dziedzińcu pałacowym są organizowane koncerty plenerowe.
